Document dla fej cristian-a/La Stra dël Pelerin/Capìtol 9
La stra dël pelerin |
Capìtol: 1 - 2 - 3 - 4 - 5 - 6 - 7 - 8 - 9 - 10 - 11 - 12 - 13 - 14 - 15 - 16 - 17 - 18 - 19 - 20 - 21 - 22 - 23 - 24 - 25 - 26 - |
9. La Val ëd l’Umiliassion
modifichéAlora chiel a l’é anandiasse a marcé anans, ma Discression, Pietà, Carità e Prudensa a l’han vorsù companielo fin-a ai pé dla colin-a. A l’é parèj che a son partì tùit ansema e a arpetìo ij discors ch’a l’avìo fàit anans. A la fin a son rivaie.
Cristian. “A l’era malfé monté sù dla colin-a, ma a l’é ‘dcò arzigos venje giù”. “Vera,” a l’ha dit Prudensa, “a l’é dur vnì giù ant la Val dl’Umiliassion, coma ti ‘t fase adess e nen pijé na scorsa! A l’é për lòn ch’i l’oma vorsù compagnete giù dla colin-a”. Anlora Cristian a l’é ‘ncaminasse a fé la calà, ma ‘n fasend motobin atension, bele se a l’avèissa già sghijà ‘n pàira ‘d vire.
Peui, an mè seugn i l’hai vëddù che costi bon compagn, anans d’andess-ne, a l’han daje na mica ‘d pan, na bota ‘d vin e ‘n rapèt ëd zanzip. Peui Cristian a l’é ‘ncaminasse da sol. Adess, contut, costa Val dl’Umiliassion Cristian, col pòvròm, a l’ha trovala pitòst dura da travërsé. A l’avìa mach fàit un pò dë strà ch’a l’é rivaje dai camp për rëscontrelo un demòni fetent. Sò nòm a l’era Apolion. A fasìa pròpi tëmma e Cristian a pensava se torness-ne andré o manten-e soa posission. A l’ha considerà che, an efet, chiel a l’avìa pa n’armura për quatesse la schin-a e për lòn a l’ha pensà che deje la schin-a a l’avrìa daje al demòni na bon-a ocasion për colpilo con un-a dle soe sajëtte. Parèj a l’ha pijà l’arsolussion d’asardesse a andé anans e mantnì soa posission, përchè, a l’ha pensà, s’a l’avèissa avù an ment nen d’àutr che salvesse la vita, cola-lì a sarìa stàita la mej solussion. Parèj, Cristian a l’ha seguità a marcé e Apolion a l’é staje pròpi dë ‘dnans. Ore, ‘l monstro a l’era pròpi afros da vëdd-se. A l’era arvestì dë scaje coma ‘n pess (e lolì a l’era sò orgheuj). A l’avìa d’ale coma në scurs[1], ij pé coma n’ors e da soa boca a vnisìo fòra feu e fum. A l’era coma cola d’un leon. Cand ch’a l’é presentasse dë ‘dnans a Cristian, a l’ha vardalo con n’ària da dëspresi e parèj a l’ha comensà a ‘nteroghelo.
Apolion: “Da ‘ndova ch’it vene? E ‘ndova vades-to?”
Cristian: “Mi i ven-o da la Sità dla Dëstrussion, ch’a l’é leugh ëd tut lòn ch’a l’é mal, e i son adressame a la Sità ‘d Sion”.
Apollion: “I capisso che ti’t ses un dij mè soget, përchè col pais-lì a l’é ‘l mè e mi i son sò prinsi e sò dio. Coma ch’a l’é, donca, che ti ‘t ses ancalate a scapé via da tò rè? S’a-i fussa nen la speransa che ti ‘t ëm rendèisse ancora dij servissi, mi it fraperìa con un sol colp e it farìa tombé mòrt për tèra”.
Cristian: “A l’é vera ch’i son nassù ant ij tò domini, ma travajé për ti a l’era bin dura. Comsëssìa, vive con la paga ch’it dasìe a l’era nen possìbil, përchè la paga ch’a dà 'l pecà a l’é la mòrt[2]. A l’è parèj che cand ch’i son rivà a d’età, i l’hai fàit lòn che d’àutre përson-e giudissiose a fan, visadì ‘d sërché s’a-i fussa n’àutra mej manera ‘d vive”.
Apolion: “A-i é gnun prinsi ch’a sia tant fòl da lassesse scapé ij sò sogèt, e mi i l’hai gnun-a intension ëd perd-te. Sicoma, contut, ch’it fase na lamenta a pròposit ëd tò sërvissi e paga, ti ’t peude tornet-ne sicur andré. Mi it promëtto ‘d dete la mej paga che nòst pais a peul përmett-se”.
Cristian. “Ma mi adess i l’hai già ampromëttume a n’àutr Signor, visadì ‘l Rè dij prinsi. Coma podria-ne an tuta onestà tornem-ne andré con ti?”.
Apolion: “Ti ‘t l’has fàit conform al proverbi: ‘Ti ‘t ses cascà da ‘nt la padela ant la brasa[3]’. Rend-te cont ch’a l’é normal për coj ch’a l’avìo professà fidelità a col Signor-là, dòp un pòch ëd temp, dë scapeje e ‘d ven-e torna da mi. Fà l’istess ëdcò ti, e tut a t’andrà bin”.
Cristian: “Ma mi i l’hai daje mia fiusa e i l’hai giurà d’ess-je fedel. Coma podrìa-ne mai arneghé lòn ch’i l’hai fàit sensa che i’m considerèisso ‘n traditor che mérita mach d’esse pendù?”.
Apolion: “Ti ‘t l’has fàit pròpi lolì con mi, ma i son dispòst a përdonete se mach ti t’artorne con mi”.
Cristian: “Mi i l’avìa fate cola promëssa cand ch’i j’era sota tùa. Pì ‘d lòn, i son përsuas che ‘l Prinsi ch’i në stago sota ‘l drapò, a sia dispòst a deme l’assolussion; vera, e ‘d përdoné ‘dcò lòn ch’i l’hai fàit cand ch’i j’era sogetà a ti. E peui, ti, Apolion, gran’ dëstrutor, i diso la vrità, am pias d’esse a Sò sërvissi, d’arsèive Soa paga, am piaso ij Sò sërvitor, am pias Soa companìa e Sò pais, e lolì motobin da pì che sté con ti. Arnùnsia ‘d pianta ‘d sërché ‘d përsuad-me. Mi i son Sò servitor e i andrai dré a Chiel con gòj!”.
Apolion: “Pensie bin a lòn ch’it vade ancontra. Ti ‘t sas che ‘d sòlit ij Sò sërvent a finisso pròpi mal përchè a osservo nen mie legi, ch'a sia mej ‘d resté a Sò sërvissi pitòst che al mè, a resta ‘l fàit che Chiel a l’é mai calà giù a liberé ij Sò sërvent da mie man. Al contrari, tùit a san che, con la fòrsa o con l’angann, mi i l’hai sempe liberà da Soe man coj ch’a l’han servime fidelment. E l’istess mi i farai con ti!”.
Cristian: “Ch’a l’àbia nen liberaje sùbit chiel a l’ha falo ‘d propòsit për buté a la preuva sò amor ëd lor, për vëdde s’a sarìo restà fedej a Chiel fin-a a la fin. Për lòn ch’a riguarda, peui, ël trist destin ch’it dise ch’a jë speta, për lor a l’é ‘l pì glorios an tra tuti. Lor a së speto pa na liberassion inmedià përchè a speto la glòria ch’a ‘rseivran cora che ‘l Prinsi a vnirà an Soa glòria e cola dj’àngej”.
Apolion: “Ma ti ‘t ses già stàit anfedel an Sò sërvissi! Coma podries-to speté ch’it arseivras n’arcompensa da Chiel?”.
Cristian: “An còsa mai ch’i sarìo stàit anfedel a Chiel?”
Apolion: “Ti ‘t j’ere pien ëd dubi al prinsipi ‘d toa stra, cand ch’i ses ëstàit scasi sofocà ant ël Mojiss dël Dëscorament; it l’has sërcà ‘d manere sbalià ‘d liberete da tò fardel, mentre che ti ‘t l’avrìes dovù speté ch’a fussa tò Prinsi a gavetlo da le spale. Ti ‘t l’has pëccà cand ch’it ses andurmite ant un moment ch’a l’era pròpi dësconvenient e it l’has perdù tò tresor ël pì pressios. Ti ’t ses lassate fin-a përsuade a tornetne andré a la vista dij leon. Cand che peui ti 't parle ‘d tò viage, e ‘d lòn ch’it l’has vëddù e sentì, drinta ‘d ti it l’has la blaga sagna ‘d tut lòn ch’it dise e fas”.
Cristian: “Tut lolì a l’é vera, e a në manca motobin da pì, ma ‘l Prinsi che mi i servo e onóro, a l’é misericordios e bin dispòst a përdoné. Pì ‘d lòn, cole maladìe ch’i l’avìo an mè pais a l’ero, i podrìo dì, an mè sangh midem. I l’hai patì sota ‘d lor, i në son aringretame e i n’hai otnù ‘l përdon da mè Prinsi.