La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Numeri/Numeri 14

←Numeri 13

La Bibia piemontèisa Nùmeri

Nùmeri 15→

Ij nùmer

14

La Bìbia piemontèisa - Numer 14

Arvira dj’Israelita

¹Anlora tuta la comunità a l’é butasse a crijé e a l’ha passà tuta la neuit a pioré. ²Tui j’Israelita a mórmoravo contra 'd Mosè e Aron, e la comunità tuta antrega a l'ha dije: “A sarìa stàit mèj che nojàutri i fusso mòrt an Egìt pitòst che ven-e sì a meuire ant ësto desert! ³Përchè Nosgnor an men-lo drinta a 's pais për fene meuire dë spa e për fé ciapé tanme piàita nòstre fomne e nòstre masnà? Saria-lo nen mej d'artorné an Egit?”. ⁴E as disìo un con l'àutr: “Domse un cap e tornoma an Egit”.

⁵Anlora Mosè e Aron a son prostërnasse con la front a tèra an presensa ‘d tuta la comunità riunìa. ⁶Giosuè, fieul ëd Nun, e Caleb, fieul ëd Iefune, che a l'ero stàit an tra j'esplorator dël pais, a son ës-ciancasse le vestimente për segn ëd dësperassion, ⁷e a l'han crijà a tuta l’adunansa dj'Israelita: “Ël pais ch’ i l'oma dëstraversà a l'é dru, un pais pì che bel. ⁸Se Nosgnor a sarà da la nòstra part, an farà intré an cola tèra e a la darà a nojàutri: a l'é un pais andova ch’a scor ëd làit e d'amel. ⁹Mach, arvireve pa a Nosgnor, gnun-e tëmme dla gent ëd cola tèra, përchè nojàutri lor i-j mangeroma ant un sol bocon ëd pan. Lor a son restà sensa difèise. Antramente che Nosgnor a l'é con nojàutri; gnun-a tëmma 'd lor^[1]”. ¹⁰Malgré lòn che Giosuè a-j disìa, tuta la comunità a vorìa mach masselo a prassà, ma tut ant un moment la glòria 'd Nosgnor a l’ha fàit n'aparission an sla Tenda dël Rëscontr dë 'dnans a tùti j’Israelita.

Mosè a 'nterced an favor dël pòpol

¹¹Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “Fin-a che mira sta gent am farà dëspresi? Fin-a che mira avran-ne pa fiusa an mi, dòp tùit ij miràcoj ch'i l'hai fàit an mes ëd lor? ¹²I-j farai meuire ‘d pestilensa e i-j farai perde l’ardità ch’i vorìa deje. Nopà mach da ti a seurtirà na nassion pì potenta e gròssa ancora”.

¹³Mosè a l'ha rësponduje a Nosgnor: “Ma j'Egissian a son a conossensa che con toa potensa ti 't l'has fàje seurte, costa gent, d’an mes ëd lor, ¹⁴e a l'han dijlo a la gent ëd cost pais. A l'han capì che ti 't ses an mes ëd cost pòpol, e ch’at peulo vëdde facia a facia; che toa nìvola as ferma dzora 'd lor; che ti 't marce 'd di dë 'dnans a lor drinta na colòna 'd nìvola, e 'd neuit ant na colòna 'd feu. ¹⁵Se ti, adess, it fase meuire d’un colp sol ësto pòpol, le nassion che a l'avìo sentù parlé 'd ti a andran a dì: ¹⁶‘Ël Signor a l’é nen bon ëd fé intré sto pòpol ant ël pais ch’a l’avìa promëttuje për giurament; për lòn a l’ha faje meuire ant ël desert’. ¹⁷Ora, donca, it sùplico, Nosgnor, che toa grandëssa^[2], an cost moment a sia manifestà! Ti ‘t l’has dit: ¹⁸‘Mi i son ël Signor, meusi a castighé e rich d’amor. I përdon-o le colpe e ij pëccà, ma i ten-o nen ël colpèivol për nossent: i ciamo cont ai fieuj dle colpe dij pare fin-a a la tersa e a la quarta generassion^[3]’. ¹⁹Donca, dagià che tò amor a l’é tant grand, it prego ‘d përdoneje le colpe a sta gent, pròpi coma ch’it l’has fàit da l’Egit fin-a sì^[4]”.

²⁰Nosgnor a l'ha rësponduje: “Mi i-j përdon-o coma che ti 't l'has ciamame. ²¹Ma com a l'é vera ch'i son viv, la glòria dël Signor a ampinirà tuta la tèra! ²²Adess i fortisso che tuta sta gent ch’a l’ha bin vëddù mia glòria e ij segn miracolos ch’i l’hai fàit an Egit e che adess am buto a la preuva dzubidiend-me për la vira ch’a fà des, ²³e bin, loràutri a vëdran pa 'l pais che i l'hai promëttù për giurament ai sò grand. Gnun ëd lor ch’a l'avìo dëspresiame a lo vëdrà^[5]. ²⁴A sarà pitòst mè servent Caleb, che a l'é animà da n'àutr spìrit e che a l'ha ubidime sensa fé 'd chestion, col ch’i farai intré ant la tèra andova che a l'era andàit an esplorassion, e soa dëssendensa a në sarà padron-a^[6]. ²⁵Antratant j’Amalechita e ij Canané a seguiteran a sté ant le val dë sta region. Parèj, parte, fé un mes gir e torné ant ël desert, an diression dël Mar Ross.

Ël castigh ëd la prima generassion

²⁶Nosgnor a l’ha ancora parlaje a Mosè e a Aron. A l’ha dije: ²⁷Fin-a a che mira l’avrai-ne da soporté costa comunità përvèrsa ch’a barbòta contra 'd mi? I l'hai bin sentù le plente ch’a mórmoro contra 'd mi j’Israelita. ²⁸Ti dije: ‘Mi, ël Signor, i fortisso - e sossì a l’é tant sicur che mia vita midema - che mi iv traterai precis coma ch'i l’hai sentù che voi i dise. ²⁹Tuti coj ch’a son ëstàit censì, dai vint agn an sù, e ch’a l’han mormorà contra ‘d mi, a meuireran an ësto desert e ambelessì a-i lasseran ij sò còrp^[7]. ³⁰I giuro ch’a intreran pa ant ël pais ch’i l’avìa promëttù ch’i l’avrìe abità. A-i intreran mach Caleb, fieul ëd Iefune, e Giosuè, fieul ëd Nun; ³¹Vojàutri i disìe che ij vòstri fieuj a sarìo stàit ciapà, ma a saran lor che mi i-i farai intré; a saran lor ch’a conosran ël pais che vojàutri i dëspresie. ³²Damentre che ij vòst còrp a tomberan an ësto desert, ³³ij vòstri fieuj a faran na vita da bërgé ramingh ant ël desert për quarant’ agn^[8]; a l’avran da soporté ‘l pèis ëd vòstre 'nfidelità fin-a che l’ùltim ëd vojàutri a meuira an ësto desert. ³⁴Vojàutri i l'eve esplorà 'l pais për quaranta di. Minca di a val n'ann: për quarant' agn vojàutri i portreve 'l pèis ëd vòstre colpe, e i savreve lòn ch'a veul dì butesse contra ‘d mi. ³⁵I son mi, ël Signor, ch’i lo diso. I giuro ch’i traterai pròpi parèj tuta costa comunità përversa ch’a l’ha complotà contra ‘d mi. Tùit a meuireran ant ësto desert. A l’é pròpi sì ch’a ‘ndran a meuire.

³⁶Për lòn ch’a riguarda j’òm che Mosè a l'avia mandà an esplorassion ëd ël pais e che, tornà ch’a j’ero, a l’avìo cissà la comunità a mormoré contra ‘d chiel, an fasend core ‘d parlanse dësfavoirévole riguard a cola tèra, ³⁷costi òm che con gramissia a l'avìo spantià 'd mal an sël pais, a saran frapà da la mòrt dë 'dnans a Nosgnor. ³⁸Dla gent ch’a l’era andàita an esplorassion dël pais, a dzorvivran mach Giosuè, fieul ëd Nun, e Caleb, fieul ëd Iefune.

Dësfàita dj’Israelita

³⁹Cand che Mosê a l’ha dije tut sossì a j’Israelita, ël pòpol a l’é tombà ant na fòrta prostrassion^[9]. ⁴⁰A son peui alvasse bonora e a son ancaminasse për andé an sël pont pì àut dij mont ëd cola region e a disìo: “I l’oma pëccà. Varda, adess i soma butasse an marcia anvers ël leu che Nosgnor a l’ha promëttune”. ⁴¹Ma Mosè a l’ha replicaje: “Përchè contravnive ‘l comand ëd Nosgnor? Sòn av riesrà pa! ⁴²Adess Nosgnor a l'é pa con vojàutri. Andeje nen, e i sareve nen batù dai vòstri nemis. ⁴³Ambelelà j’Amalechita e ij Canané av ëspeto a l’avàit. Soe spa ‘d lor av masseran. I l’eve chità Nosgnor e për lòn chiel adess a l’é pa con vojàutri”.

⁴⁴Malgré lòn, lor a son ostinasse a andé an diression ëd le bëcche ‘d col pais montagnos, mentre che l’Èrca dl’Aleansa ‘d Nosgnor e Mosè a son nen bogiasse ‘d pianta dal campament. ⁴⁵Anlora, j’Amalechita e ij Canané, ch’a stasìo an tra ij mont, a son calane giù e a l’han batuje, dësbergiairàndje fin-a a Corma.

Nòte

1. Cfr. Ebréo 3:16.
2. O "potensa".
3. Cfr. Surtìa 20:5-6; 34:6-7; Deuteronòmi 5:9-10; 7:9-10.
4. 14:13-19 cfr. Surtìa 32:11-14.
5. 14:21-23 cfr. Ebréo 3:18.
6. Cfr. Giosué 14:9-12.
7. Cfr. Ebréo 3:17.
8. Cfr. At 7:36.
9. Ël tèrmin ebràich dovrà ambelessì a l’é אָבַל (ʾaval) a l’é l’istess che “fé deul” për la mòrt ëd quaidun o dòp d’avèj arseivù ‘d neuve grame.