Rino Serra/Le fior dël mal/115
CXV. La Beatris modifiché
Ant un teren pien ëd sënner, sensa vërzura,
Caussinà, im lamentavo un di con la natura,
E dël mè pensé, an asar an viroland,
Lentament sël mè cheur ël pugnal aùssand
L'hai vist an pien mesdì calé sla mia testa
Na nivola fùnebre e pien-a 'd tempesta,
Ch'a portava un trop 'd demòni vissios,
Ch'a smijavo a nani crudej e curios.
A l'han butasse a vardeme freidament
E coma 'd passant ch'a bèico un dement,
Mi i l'hai sentìe a rije e bësbijé tra 'd lor e peui
Scambiesse 'd segn e 'ntant sghicesse j'euj:
"-Contemploma a piasì sta caricadura,
St'ombra d'Amlet ch'a-j imita la positura,
Lë sguard indecis e ij sòj cavej al vent.
A l'é pa pietos vëdde sto bon element,
Sto pitòch, st'istrion ën vacansa, sto dròlo,
Ch'a sà gieughe artisticament sò ròlo,
Volej anteressé al cant dij sòi dolor,
Sia le òje, che ij grij e 'dcò le fior
E 'dcò noi , autor dë ste veje trovade,
Recité 'n crijand soe publiche tirade?"
L'avrìa pudù (àut coma ij mont mè orgheuj
Dòmina la nivola e dij demòni 'l crij)
Viré mia testa sovran-a con semplicità,
Se 'n col trop scaros l'avèissa pa notà,
Ël grand crimin ch'a l'ha pa fàit cancelé 'l sol!
L'argin-a 'd mé cheur dont lë sguard a-i é mach col,
Ch'a rijija con lor ëd mia sombra tristëssa
E a lor dasìa 'dcò na quàich schifosa carëssa.