Rino Serra/Le fior dël mal/116
CXVI. Un viagi a Citèra
modifichéMè cheur, 'mé n'osel, viravoltava giojos
E lìber, antorn ai cordagi as calava;
Sot d'un cel sensa nivole la nav rolava,
Com un àngel anciocà da 'n cel radios.
Che isola a l'é si arnosa e nèira? -
L'é Citèra, A l'han dine, un pais ant le canson arnomà,
Eldorado banal ëd tuti ij vej pa marià.
Bèichela, dòp tut, l'é mach na bin pòvra tèra.
-Isola dij doss segret e dle feste dël cheur!
Dl'antica Vénere 'l fantasma pien ëd babìa
Dzor dij tòi mar a plan-a come aròma e carìa
Për da bin lë spirit d'amor e 'dcò 'd langor.
Bela isola dai mirt verd, pien-a 'd fior ch'as deurbo,
Venerà e bin volùa da tute le nassion,
Dont ij leugn sospir dij cheur an adorassion
Coma l'incens un giardin ëd reuse a cheurbo,
Oh ël rocolé d'un colomb, etern sempe egual!
-Citèra l'era ormai un teren dij pì malandà,
Un desert tut rochere turbà da aspre crijà.
Antërvëddìa però na còsa singolar!
L'era pa 'n templi con j'ombre dle boschin-e,
Doa la giovo sacerdotëssa ch'a ama le fior,
Andasìa, ël còrp brusà da segret calor,
Duvertand la vesta a j'ariëtte fin-e;
Ma bèica-sì che rasentand la còsta da press
Fin-a a nojosé j'osej con nòste vele
Bianche, na forca a tre brass che ambele-
Là as mostrava contra 'l cel nèir coma 'n cipress.
Dij feros osej an sël mangé bin quacià
A dësblavo con rabia n'ampicà già tòst mur
E ognidun piantava, 'mé n'utiss, sò bech impur
An tuti ij pòst ëd col marsum ansagnentà
J'euj a l'ero doi përtus, da la pansa sfondà
J'antëstin pesant an sle cheusse a vnisìo a pende
E ij lagosin, angord ëd se delissie orende,
A l'avìo a colp ëd bech assolutament castrà.
Sot dij pé un trop ëd bestie a quatr pé invidios
Ël muso aussà, anans e 'ndré as virava;
E na bestia pì gròssa 'n mes a s'agitava
Coma un bòja 'n mes a sòi aiutant fogos.
Abitant ëd Citèra, fieul d'un cel sens'ombra,
Silensiosament ti 't sofrìe costi insult
An ëspiassion ëd tòi motoben dzonorà cult
E dij pecà ch'a l'han proibite la tomba.
Ridicol pendù, a son ij mè e ij tòi dolor!
L'hai sentì a la vista dij tòi member flutant,
Coma 'n vòmit, armontè anvers ij mè dent
Ël bin longh fium ëd fel ëd j'antich balord dolor;
E dë dnans a ti, pòr diav da l'arcòrd bin car,
L'hai sentì tuti ij bech e tute le mangiòire
Dij cornajass aùss e dle pantere nèire
Ch'a godìo 'n mond a trituré mia pòvra carn.
-Ël cel l'era 'nciarmant, ël mar na maravija;
Oramai për mi tut l'era nèir e sagnant,
Òmmi! E i l'avìa coma 'nt un sudari pesant,
Ël cheur sotrà 'n cola trista alegorìa.
An toa isola oh Vénere! L'hai mach truvà
Na forma simbòlica con pendùa mia imagi...
-Ah Nosgnor! Dame la fòrsa e 'l coragi
Ëd beiché mè cheur e mè còrp sensa esse nausià!