Rino Serra/Le fior dël mal/100
La serva dal grand cheur dont it j'ere gelosa,
Ch'a deurm sò seugn sota na màndola ombrosa,
Noi duvrìo donca porteje na qualsëssìa fior.
Ij mòrt, ij pòver mòrt, a l'han pro dij grand dolor,
Cand otober a sofia, sfojeur dij vej erbo,
Sò vent malincònich d'antorn ai sòi marmo,
Ëd sicur a treuva ij viv bin pòch arconossent,
A deurme, mé a fan, sot dij linseuj piasent,
Antant che mangià da nèire fantasticarìe,
Sensa bon-e paròle e 'nt ël let pa companìe,
Vej schéletri bin giassà travajà dai verm,
Ch'a sento stissé le bianche fiòche dl'invern
E ij secoj passé, sensa amis né famija
Ch'a arpiasso jë strass ch'a pendo da soa grija.
Cand che 'nt la sèira 'l such a subia e as sent canté,
Pasia, an sël cadregon la vëddèissa sté,
Se 'nt na neuit dë dzèmber bleu e tant giassà,
La trovèissa 'nt un canton ëd mia stansa, quacià,
Grave e vnisend là dal fond ëd sò let etern
Cové la masnà chërsùa da sò euj matern,
Còs pudrìa rësponde a st'ànima religiosa,
Vëddend droché lerme da soa parpèila creusa?