Rino Serra/Le fior dël mal/086
LXXXVI. Quàder ëd Paris modifiché
PAESAGI
Mi i veuj, për compon-e mie égloghe castament,
Cogeme mé j'astròlogh, visin al cel lusent
E tacà ai cioché, ste a scoté 'n sugnand
Le làude grandiose che 'l vent va portand.
Da l'àut ëd mia mansarda, man pogià al menton,
La bòita vëdrai canté e ciaciaré ën minca canton;
Ij fornej, le ciòche, costi erbo 'd sità
E 'l grand cel ch'a fan sugné d'eternità.
A l'é doss, podej vëdde nasse travers ai fum,
La stèila 'nt l'asur e a la fnestra 'n lum,
Ij fium ëd carbon àussesse al firmament
E la lun-a vërsé ij sò palid ancantament.
I vëdrai le prime, j'istà e j'otogn torné;
E quand ëvnirà l'invern e sò nojos fioché,
Daspërtut pòrte e përsian-e saran sarà
Për costrùe 'nt la neuit ij mè palass ëncantà.
Alor sugnerai orissont bleu scur, ëd giardin,
Campà d'eva piorant tra j'alabastr, dij basin,
D'osej cantant sèira e matin, con fé gentil
E tut lòn che l'idili a l'ha 'd pì 'nfantil.
Ël tumult, che vanament ij véder tempesta,
Am farà pa aussé dal leturil la testa;
Përchè 'n cost piasì mi i sarai fongà
D'evoché la prima con mia fòrta volontà,
Për ch'a seurta 'n sol da mè cheur e 'd fé
Na tëbbia atmosfera dij mè ardent pensé!