Rino Serra/Le fior dël mal/087
LXXXVII. Ël sol modifiché
Longh ël vej soborgh, doa a pendo da le barache
Përsian-e, ch'a quato lussurie segrete,
Quand ël sol crudel a pica con dard ardobià
An sij camp, sij mësson, sij cop e 'n sla sità,
A mia fantastica scherma, sol, m'esercito
E 'n tuj ij canton j'asard ëd la rima nufio,
M'antrapo 'n sle paròle mé 'n sël pavé,
E con vers da tant temp sugnà mnà vad a sugné.
Sto pare nutrìent, nemis ëd gent clorose,
A dësvija 'nt ij camp ij verm come le reuse;
A fà vaporisé ij sagrin anvers ël cel
E 'mpiniss ij servej e j'avié d'amel.
L'é chiel ch'argiovaniss chi a deuvra le cròsse
E ch'a-j rend come citin-e, giojose e dosse
E comanda ai mësson ëd chërse e muré lì
Ant ël cheur in-mortal che sempe a veul fiorì!
Cand, coma 'n poeta, chiel a cala 'n sità,
A le sòrt ëd le còse pì vij, dà nobiltà
E a intra sensa sagna e sensa valét coma re,
An tuj j'ospidaj e 'n tuj ij palass ch'a-i é.