La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Deuteronomi/Deuteronomi 26

←Deuteronomi 25

La Bibia piemontèisa Deuteronòmi

Deuteronòmi 27→

La Bìbia piemontèisa - Deuteronòmi 26

Deuteronòmi

26

Oferta dle primissie e confession ëd fede

¹Cand ch’i sareve intrà ant ël pais che ‘l Signor, vòst Dé, av dà an ardità e ch’i sareve stabilive ambelelà coma vòstra proprietà, ²pijé na part ëd le primìssie ‘d tùit ij frut ch’i cheujereve da la tèra che ‘l Signor, vòst Dé, av dà, butje ant na cavagna e andé ant ël leugh che ‘l Signor, vòst Dé, a l’avrà sernù përch’ a pòrta sò nòm^[1]. 

³Ansilà iv presentreve al sacerdòt ch’a sarà an fonsion an coj dì-là, e i jë direve: “I diciaro ancheuj dë 'dnans a Nosgnor, mè Dé, ch’i son intrà ant ël pais che Nosgnor a l’avìa promëttù ai nòstri antich”. ⁴Ël sacerdòt a arseivrà la cavagna da vòstre man e a la butrà dë 'dnans a l’autar ëd Nosgnor, vòst Dé. 

⁵Peuj, a la presensa ‘d Nosgnor, vòst Dé, i direve sossì: “Mè antich^[2], Giacòb, a l’era n’arameo ramingh ^[3], ch’a l’era andàit a sté coma ‘n foresté an Egit con soa famija. A j’ero nen vàire, ma an Egit lor a son dventà na nassion granda, fòrta e numerosa. ⁶J’Egissian a l’han maltratane, a l’han crasane e a l’han obligane a fé ‘d travaj grev. ⁷Antlora i l’oma suplicà Nosgnor, ël Dé dij nòstri antich, ch’an giutèissa, e chiel a l’ha scotà ij nòstri crij e a l’ha vëddù ij nòstri sagrin, nòstre pen-e e nòstra opression. ⁸Parèj Nosgnor a l’ha fane seurte da l’Egìt con man fòrta e con bras poderos, con dij gran segn e ‘d prodigi an mes al grand ëspavent dij nòstri nemis. ⁹A l’a portane an së leugh-sì e a l’ha dane sto pais, un pais andoa ch’a scor ëd làit e d’amel. ¹⁰A l’é për lòn ch’ adess i pòrto coste primissie dij frut ëd la tèra che ti, ò Signor, it l’has dame”. 

Peuj, lassé la cavagna an presensa ‘d Nosgnor, e prostërneve dë 'dnans a chiel. ¹¹Apress ëd lòn i podreve andé a fé festa e a arlegreve për l’abondansa che Nosgnor, vòst Dé, a l’ha acordà a vojàutri e a vòstra famija. Spartiss cola bon-a ròba ‘dcò con ij Levita e con ij foresté^[4] ch’a stan con vojàutri.

Orassion damentre ch’a së smon-o le décime

¹²Minca tre agn, a sarà l’ann ëd le décime. Antlora i l’avreve da buté da banda la décima part ëd vòst arcòlt e ch’a sia a disposission dij Levita, dij foresté, dj’orfanin e dle vidoe, përchè a l’àbio pro da mangé an vòstre sità^[5]. 

¹³Peuj diciaré dë 'dnans a Nosgnor, vòst Dé: “I l’hai nen goernà an mia ca gnente ‘d lòn ch’a t’é consacrà. I l’hai butalo a disposission dij Levita, dij foresté, dj’orfanin e dle vidoe, tal com it l’avìe comandame. I l’hai violà gnun ëd costi tò comandament, nì i l’hai dësmentiaje. ¹⁴I l’hai mangià gnente dla décima mentre ch’i portava ‘l deul, i l’hai nen consumane cand ch’i j’era an ëstat d’impurità ritual, nì i l’hai smonùla ai mòrt. I l’hai scotà Nosgnor, mè Dé; i l’hai compì tut lòn che ti, Signor, it l’avìe comandame. ¹⁵Ora, varda mach dal cél, dal leugh sant anté ch’it ëstas, e benediss Israel, tò pòpol, e sto pais-sì ch’it l’has dane, coma ch’it l’avìe promëttù ai nòstri antich; un pais andoa ch’a scor ëd làit e d’amel”.

Apel a scoté ij comandament ëd Nosgnor

¹⁶“Ancheuj ël Signor, tò Dé, av comanda dë scoté costi decret e coste prescrission, ëd compìje e ‘d buteje an pràtica con tut vòst cheur e con tuta vòstra ànima. ¹⁷Ancheuj i l’eve diciarà che ‘l Signor a l’é vòst Dé. I l’eve promëttù d'andeje dapress ai sò senté, dë scoté ij sò decret, ij sò comandament e soe prescrission, e ‘d fé tut lòn che chiel av dis^[6]. ¹⁸Nosgnor a l’ha fàit ch' iv’angage a d’esse sò pòpol, soa ardità preferìa, tal coma a l’avìa promëttuve, e i compireve tùit ij sò comandament^[7]. ¹⁹S’i fase lolì, chiel av veul feve pì grand an dignità, fama e glòria che tute le nassion che chiel l’ha creà. Chiel a veul ch’i sie un pòpol consacrà a chiel, ël Signor, tò Dé, tal com a l’avìa promëttuve”.

Nòte

1. Ël leugh che Nosgnor a l’ha destinà për l’adorassion e la preghiera, ël templi. Cfr. Surtìa 23:19.
2. O “mè pare”.
3. O “vagabond”, “vagant”.
4. O “imigrant”.
5. Cfr. Deuteronòmi 14:28-29.
6. O “scoté soa vos”.
7. Cfr. Surtìa 19:5; Deuteronòmi 4:20; 7:6; 14:2; Tito 2:14; 1 Pero 2:9.