La Bibia piemontèisa/Testament Neuv/Maté/Maté 8

←Maté 7

La Bibia piemontèisa Maté

Maté 9→

La Bìbia piemontèisa - Matè 08

8

Gesù a variss n’òm ch’a l’era malavi ‘d lebra

¹Cand che Gesù a l’é calà giù da la montagna, na gran quantità ‘d gent a l’é butasse a 'ndeje dapress. ²Anlora a l’é rivà che n’òm, malavi ‘d lebra, a l’é prostërnasse dë 'dnans ëd chiel e a l’ha dije: “Signor, s’it veule, it peude bin varime e rendme torna net^[1]”. ³E Gesù, a l’ha sporzù la man e a l’ha tocalo 'n disandje: “I lo veuj, ch’it sie net!”, e ‘d colp soa lebra a l’é stàita varìa. ⁴Apress ëd lòn, Gesù a l’ha dije: “Lòn ch’i l’hai fate, pijte varda ‘d contelo a gnun, ma va a fete vëdde dal sacerdòt, e smon ël don che Mosè a l’ha comandà an ësti cas^[2], përchè lòn a-i serva ‘d testimoniansa e ‘d preuva”.

Varision dël servitor d’un senturion

⁵Anlora Gesù a l’é intrà an Cafàrnao. Un senturion a l’é andàit a trovelo e a lo suplicava disandje: ⁶“Signor, mè sërvitor a l’é a ca anciodà ant un let con na paralisìa e a patiss tant”. ⁷Gesù a-j dis: “I ven-o sùbit a varilo”, ⁸Ël senturion a-j rëspond: “Signor, i son nen degn che ti ‘t ven-e a ca mia, ma dis mach da sì la paròla, e mè sërvitor a sarà varì. ⁹I sai ch’a l’é parèj përchè mi, che pura i son sota l’autorità 'd n’un àutr, i l’hai dij soldà a mè órdin. S’i diso a un ëd lor: Va! Chiel a part, e s’i diso a n’àutr: Ven! Chiel a ven, e se a mè sërvitor i-j comando: Fà lòn! Chiel a lo fà!”. ¹⁰Cand che Gesù a l’ha sentì lòn, as në stupìa, e a l’ha dit a coj ch’a-j vnisìo dapress: “An vrità iv diso ch’i l’hai mai trovà gnanca an Israel na fede tant granda. ¹¹Iv diso che diversi, un bel di, a vniran da l’orient e dal ponent, e as butran a tàula con Abraham, Isach e Giacòb ant ël Regn dël cel^[3], ¹²mentre che ij fieuj dël Regn a në saran lassà fòra, ant ël top, andoa ch’a pieureran e argrigneran ij dent”. ¹³Anlora Gesù a l’ha dit al senturion: “Artorna a toa ca e ch’at sia fàit precis coma ch’it l’has chërdù”. E an col istess moment sò sërvitor a l’é trovasse varì.

Gesù a variss tanta gent

¹⁴Cand che Gesù a l’é rivà a la ca ‘d Pero, a l’ha trovà che la madòna ‘d chiel a l’era ant ël let e ch’a l’avìa la frev. ¹⁵Anlora a l’ha tocaje la man e la frev a l’ha chitala. Peui cola fomna a l’é aussasse e a l’ha comensà a servije da mangé.

¹⁶A la sèira a l’han ëdcò mnà da Gesù diversi ch’a j’ero tormentà da ‘d demòni. Chiel con soa paròla a l’ha scassà d’ant lor jë spìrit malign e a l’ha varì tuti coj ch’a j’ero malavi. ¹⁷A l’é compisse parèj lòn ch’a l’avìa nunsià ‘l profeta Isaia: “A j’ero nòstre maladìe che chiel a portava; a j’ero ij nòstri patiment ch’a l’era pijass-je a còl^[4]”.

Andeje dapress a Gesù

¹⁸Gesù, vëddenda che a-j stava dantorn un grand ëstrop ëd gent, a l’ha dàit órdin ai sò dissépoj ëd passé da l’àutra riva dël lagh. ¹⁹A l’é antlora ch’a l’é avzinass-je un magister ëd la Lege e a l’ha dije: “Magister, i son pront a andete dapress, a fan nen andova ch’it andras”. ²⁰Gesù a-j rëspond: “Le volp a l’han ëd trun-e, e j’osej dël cel a l’han ëd ni, ma ‘l Fieul ëd l’Òm a l’ha gnanca ‘n pòst andoa ch’a peussa arposesse^[5]. ²¹Peui n’àutr, un dij sò dissépoj, a l’ha dije: “Signor, përmëtme d’andé prima a sotré mè pare”. ²²E Gesù a-j dis: “Ti venme dapress, e lassa ch’ij mòrt a sotro ij sò mòrt!”.

Gesù a pàsia la tempesta

²³Peui Gesù a l’é montà ant la barca e ij sò dissépoj a son andaje dapress. ²⁴A l’improvista an sël lagh a l’é levasse na tempesta tant fòrta che j’onde a comensavo a quaté la barca, ma Gesù a durmìa. ²⁵Anlora ij dissépoj a son andàit a dësvijélo, e a l’han dije: “Signor, salv-ne ch’i soma an camin a colé a fond!”. ²⁶E chiel a-j dis: “Gent ëd pòca fede ch’i seve! Përché l’evene tëmma?”· Anlora a l’é aussasse, a l’ha parlà con fòrsa ai vent e a j'onde, e a l’é fasse na gran calma. ²⁷Coj òm a son restane motobin stupì, e a disìo: “Chi é-lo sto-sì che fin-a ‘l vent e j'onde a-j ubidisso?”.

Varision dij doi indemonià

²⁸Cand ch’a son rivà da l’àutra banda dël lagh, ch’a l’era ‘l pais dij Gergesenian, doi om ch’a l’ero possedù da ‘d demòni e ch’a l’ero seurtì dal simiteri anté ch’a stasìo, a son andaje al rëscontr. A l’ero tant pericolos che gnun a podìa gnanca passeie për cola stra-lì. ²⁹J’andemonià a son butasse a crijé e a disìo: “Përchè ti ‘t fiches an mes^[6], Fieul ëd Nosgnor? Ses-to vnune a tormenté ansissì dëdnans dël temp? ³⁰A-i era pa vàire lontan da lor në strop ëd crin ch’a pasturavo. ³¹E ij demòni a lo pregavo an disandje: “S’it në campe fòra, përmëtne almanch ch’is në vado an col ëstrop ëd crin là!”. ³²Chiel a-j dis: “Andeie!”. Anlora ij demòni a son seurtì da coj òm e a son andass-ne ai crin, e l’antregh ëstrop ëd crin a l’é precipitasse ant ël lagh, e a son tuti mòrtie ant l’eva. ³³E coj ch’a goernavo ij crin a son scapà e, rivà a la sità, a l’han contà a tuti lòn ch’a l’era capitaje a j’andemonià. ³⁴Anlora tuta la gent ëd cola sità a l’é seurtìne e a son andàit a trové Gesù, ma a lo suplicavo ch’a chitèissa sùbit sò pais ëd lor.

Nòte

1. Cfr. Maté 22:13; 25:30; Luca 13:28.
2. Cfr. Levitich 14:1-32.
3. Cfr. Luca 13:29.
4. Cfr. Isaìa 53:4.
5. O “posé la testa”.
6. Let. “Còs é-lo an tra noi e ti?”.