Tavo Burat

Tavo Burat modifiché

Poeta an lenga piemontèisa. Tavo Burat (Gustavo Buratti a l'anàgrafe), valdèis, a l'é nassù dël 1932 a Stezà, an provincia ëd Bérghem e a l'é mòrt al 18 dë dzèmber 2009. Pijà la làurea an lege dël 1956 con na tesi an sël drit pùblich ant ël canton dij Grison, a l'é stàit consijé ant la comun-a 'd Biela e assessor a l'agricoltura ant la comunità montagnin-a da soa fondassion dël 1994. Professor ëd fransèis a la scòla mesan-a dal 1968 al 1994, dël 1961 a l'ha fondà a Crisseul, con Pinin Pacòt, l'Escolo dóu Po për giuté le parlade d'oc a dzorvive ant j'àute valade 'd Coni e Turin. A l'é stàit tra ij fondador ëd la Ca dë Studi Piemontèis e a l'é motobin dedicasse a le tradission popolar[1] e ai problema dla siviltà alpin-a. Dël 1974 a l'ha fondà Alp, vos dl'arvira piemontèisa. A l'é stàit ël prim diretor dl'arvista La slòira.

Des vire i l’oma giontà tò nòm a col dij Grand dël Piemont ch’a l’han chitane, ma sèmper creus a resta ’l pensé riverent a toa figura, Tavo, òm ëd bòsch coma che quaidun a l’ha definite. Mi, scusme, i l’avrìa ’l topé ’d ciamete òm d’assel e ’d ròca. Assel, pròpi coma col ch’a fortìa toe idèje gajarde d’arvira contra le nen giustissie, contra chi ch’a meprisa pòpoj e lenghe e colture, contra chi a buta caden-e e cainass a la libertà. Ròca, coma cola dle montagne, coma cola dij menhir ch’it l’has poetà, coma cola andoa ch’a l’ha vist ësfrisesse Dossin e ij sò ideaj, coma cola dël monument che gnun fin-a adess a l’ha fate, coma cola dlë scheuj che sèmper an dà l’esempi da segue e la bòina da rispeté. Ant un mar d’indiferensa e ’d dësmentia mi it perdo nen, Tavo. I veuj resté col ch’a l’ha godù dl’onor dë strenze toa man franca e dë scoté toe paròle comosse e frapante, miraco l’ùltima vira con j’arviros a Venaus. E për lòn e për tut ël rest it dijo ancor na vira mersì, tant i lo sai ch’it më scote. Michel dij Bonavé