Rino Serra/Le fior dël mal/160
XII. L'esame 'd mesaneuit modifiché
La pendola, a l'ha sonà
Mesaneuit, con ironìa a pensé
Anvita e lòn soma stàit bon a fé
Ant la giornà giomai passà:
-Ancheuj data fatìdica,
Vënner, tërdes, noi i l'oma,
Malgré tut lòn che savoma,
Vivù na vita eretica.
Noi Gesù i l'oma bëstëmmià,
Ël Dio ch'as peul pa contestesse
Mé poj a tàula soma stasse
Ëd càich Creso tòst malforgià,
Noi i l'oma, për la bestia 'nciarmé,
Dël Demòni vassal dësgenà,
Insultà chi l'oma amà
E sviolinà chi i duvrìo odié;
Crussià da bòja servitor,
Ël debol a tòrt dëspresià;
alutà la grand bestialità,
Bestialità con la front da tòr;
Basà la stupida materia
Con motoben gròssa devossion,
Ëdcò da putrefassion,
Benedì 'l ciairor da miseria.
A la fin noi i l'oma për nié
Ël lordisson ëd chi a delira,
Noi, prèive orgojos ëd la lira,
Dont la glòria l'é sbandieré
La cioca dle còse fùnebre,
Bèive sensa sèj, sensa fam mangé!
La lus a la fin bzògna dëstissé
E stërmom-se 'nt le tënëbre!