Rino Serra/Le fior dël mal/130
CXXX. Ël Lete
modifichéIV
ËL LETE
Ven su mè cheur ànima crudel, fiera,
Tigre adorà, mostro dal fé 'ndolent;
Mi i veuj për longh temp buté ij mè dij tramblant
Ant lë s-ciass ëd toa pesanta caviera;
Ant la vesta pien-a 'd tò odor
Sotré mia testa tuta 'ndolensìa
E respiré coma na fior anfiapìa
La spussa dossa dël mè mòrt amor.
Veuj deurme! Deurme pitòst che 'n vive gram!
Peui 'nt un seugn tant doss coma la mòrt,
I poserai ij mè basin sensa rimòrs
Dzor tò bel còrp lusent coma l'aram.
Për traonde ij mè basin pasià da bin
A-i é gnente 'd mej 'd l'abiss ëd tò let, as sa;
An sla toa boca, l'oblì potent a sta
E 'l Lete a cola dai tò basin.
Al mè destin che adess l'é 'l mè delissi,
I scoterai coma 'n predestinà;
Martir bindispòst, inossent condanà,
Dont ël fërvor anvisca 'l suplissi,
I ciucerai, për ënié mè rancor,
Ël "nepent"e la bon-a erba soa
Da l'anciarmanta forma 'd tò sen, pontùa,
Ch'a l'ha pa mai ampërsonà un cheur.