Rino Serra/Le fior dël mal/129

←CXXVIII. Poesìe condanà gavà da "Lë fior dël mal"

Baudelaire, Le fior dël mal

CXXX. Ël Lete→

CXXIX. Fomne danà

III
DELFINA E IPÒLITA

A lë spali ciairor ëd lampie muirente,
Ëdzor përfond cussin tui ambibì d'odor,
Ipòlita a sugnava a le carësse potente
Ch'a durbìo ij ridò 'd sò giovo candor.

Chila a sercava, euj dësturbà da la tempesta,
Ëd soa nossensa 'l cel pa pì avzin,
Coma 'n viagiator ch'a vira la testa
Vers j'orissont bleu già passà 'nt la matin.

Dai sòi euj ësmòrt le meschin-e lerme,
Lë stupor, ël sombr piasì, l'aria dëstissa,
Ij brass vinciù, campà coma inutij arme,
Tut a sërvìa, tut a soagnava soa fragil blëssa.

Dëstèisa ai sò pé calma e pien-a 'd gòj
Delfina a la covava con ij sò euj ardent,
Coma 'n fòrt animal che soa preda a ten d'euj
Dòp avèila motoben marcà con ij sò dent.

Blëssa fòrta an ginoj dnans a cola pì dlicà
E superba, a sagiava con tant piasì
Ël vin ëd sò trionf e 'nvers chila slongà
Coma për cheuje dosman un grandios bel mersì.

Chila a sercava 'nt j'euj ëd soa vitima sbianchìa
Ël cantich silensios ch'a canta 'l zanzij
E st'arconossensa sublim e 'nfinìa
Ch'a seurt da la parpèila con un longh sospir.

-"Ipòlita mè cheur, còs dis-to dë ste còse?
It capis-to adess ch'a bzògna pa ofrìe
L'olocaust sacr ëd toe prime reuse
Ai sofi violent ch'a pudrìo 'nfiapìe?

Ij mè basin a son leger mé le "bòje da gnente"
Ch'a carësso a sèira ij grand lagh trasparent,
Ma coj ëd tò moros sorch creus ch'as fà sente
Coma 'd chèr e dë slòire ch'a dan torment;

Coma 'n pesant tir su ti a passeran lor,
Tir ëd cavaj o 'd beu dai sabò sensa pietà...
Ipòlita, oh mia seure! Vira tò visagi àor,
Ti, mia ànima e mè cheur, mè tut e mia metà,

Vira vers mi ij tòi euj pien dë stèile e d'asur!
Për un dë sti sguard anciarmant, balsam divin,
Ëdcò ij vej mi àusserai, dij piasì pì scur
E peui mi t'andurmirai 'nt un seugn sensa fin!"

Ma Ipòlita 'ntlora, àussand soa testa novela
-"Mi i son pa malarconossenta e im pento pa,
Ma Delfina, mi i seufro e i son pa tranquila,
Coma apress na teribil e nuitera mangià.

Su mi pesant ësbaruv i sento droché,
Ëdcò nèir batajon ëd fantasma sbardà,
Che për stra malandàite am veulo porté
Doa n'orisont ëd sangh da ògni part a l'é sarà.

Ëd così dròlo lòn ch'i l'oma podù fé?
Spiegh-me, s'it peule, mè teror e turbament;
Frisson-o 'd por cand it dise: "Àngel mè"
Tutun mia boca andé vers ti mi i sent.

Bèicme pa 'n të sta manera o mè pensé!
A ti ch'it vurrai sempe bin, seure d'elession,
Cand anche ti 't saras ëd sicur l'angann mè
Ëdcò ël comensament ëd mia perdission!"

Delfina socroland soa tragica caviera
E coma 'n pistand an sël fer dël tò tre-pé,
L'euj fatal, l'ha rëspondù con soa vos fiera:
-"Chi donca dnans a l'amor a òsa d'infern parlé?

Maledet a sìa sempe 'l sognador inutil
Ch'a l'ha vorsù për prim an soa stupidità,
Ampegnesse d'un problema 'ngavignà e steril,
Vurej a le còse d'amor mës-cé l'onestà!

Col-là ch'a veul unì 'nt un arcòrd mistich
Sìa l'ha neuit col di, che l'ombrìa col calor
E mai a scauderà sò còrp paralitich
Al ragg dë sto ross sol ch'a së s-ciama amor!

Va, s'it veule sërché 'n moros ëstupid;
Va a eufre 'n cheur vèrgin a sòi crudej basin antant;
E pien-a 'd rimòrs e d'oror e 'd livid
Ti t'ëm arpòrteras ij tòi sen dai for sant...

Ambelessì 'n sol padron it peule contenté!"
Ma la cita an ësfogand un in-mens dolor,
Subit a crija: -"An mi i sento spalanché
N'abiss; e cost abiss a l'é sens'àutr mè cheur!

Përfond come 'l veuid, coma 'n vulcan afoà!
Gnente ampinirà sto mostro ch'a gëmmiss
E la sèj ëd le furie infernaj a dëstisserà,
Che, flambò a la man fin-a al sangh a lo rostiss.

Che ij nòsti ridò sarà, an separo dal mond
E che an men-a a l'arpòs la strachità!
Mi i veuj dësparì andrin a tò sen përfond
E truvé sot tò pét ël frèsch che la tomba a l'ha!"

Calé, calé giù vitime ch'iv lamente
Calé 'n sla stra dl'infern ch'a l'ha gnun-e fin,
Ant ël përfond ëd l'abim campeve 'mé, gnente,
Crasà da 'n vent ch'a ven pa dal cel, minca crìmin

A beuj a la bele mej 'mé orissi ch'a l'é tornà,
Ombre fòle, a coro al but ëd vòsti zanzij;
Vòstra rabia mi i penso mai as placherà
E a nass-rà dai vòstri piasì 'l castij.

Mai un ragg frèsch a l'ha s-ciàirì vòste caverne;
Tra le fissure dle muraje odor frevos
A filtro e a s'anfiamo coma lanterne
E a intro 'n vòstri còrp con përfum afros.

Ëd la vòstra gòj la rudia sterilità
A aumenta la sèj e 'nduriss la pel ëdcò,
Dla concupissensa 'l vent tòst anfurià
A fà s-ciopaté vòsta carn 'mé 'n vej drapò.

Bin lontan dai pòpoj viv, andé condanà,
Travers ai desert, core come luv, sensa fin;
Seguité vòst dëstin, ànime disordinà
E scapé da col anfinì che pòrte andrin!