Rino Serra/Le fior dël mal/098
XCVIII. L'amor ëd la busiardarìa
modifichéCand it vëddo passé, mia cara indolenta,
Al cant ëd jë strument che al plafon as va brisand
Fërmand toa 'ndura armoniosa e lenta,
E 'd tò përfond ësguard la neuja andé lassand;
Cand i bèico al feu dël gaz ch'a la colora,
Toa spalia front, fàita bela da un còti 'nciarm,
Anté ij flambò 'd la sèira 'nlumino l'aurora
E ij tò euj coma coj d'un ritrat a son anciarm,
Mi im diso: coma l'é bela! E dròla e frësca a sta!
L'arcòrd massiss, regal e bin pesanta tor,
L'ancoron-a e sò cheur, coma persi macà
L'é mur, coma sò còrp, për ël savant amor.
It ses ti 'l frut d'otonn dai savor sovran?
It ses ti vas funerari ch'a speta quàich pior,
Ël përfum ch'a fà sugné j'òasi lontan,
Orijé carëssant, o bela corbèj ëd fior?
Ch'a-i son dj'euj pien dë splin mi i lo sai pro,
Ch'a stërmo pa 'd segret pressios e tanto bej;
Midajon sensa arlichie, bèj cofnèt sensa bisó,
Pì veuid e pì përfond ëd voi midem, o cej!
Ma a basta pa che ti 't sìe l'àparensa,
Për fé gòde 'n cheur ch'a scapa da la vrità?
Còs ampòrta toa stupidità o indiferensa?
Mascra o ornament, cerea! Toa blëssa da mi l'é amà.