Rino Serra/Le fior dël mal/059
LIX. Cant d'otonn modifiché
I
Bin prest i fongheroma 'nt ël frèid tënëbror;
Adieu, viv ciairor dle nòste tròp curte istà!
I sento già rubaté e con sord romor
Ël bòsch an sël pavé dij cors ch'arsonand a va.
Tut l'invern a intra 'n mi; ansem a l'oror,
L'òdi e 'l frisson, la flin-a, ël travaj dur e forsà
E, coma 'l sol an sò infern polar, mè cheur
Tutun a sarà nen àutr che 'n bòsch ross giassà.
Minca tòch ch'a rubata i scoto 'n tërmoland
La forca ch'a s'àussa a l'ha pa pì fòrt arson.
Mè spirit a l'é parej ëd la tor ch'a sta drocand
Sot ij colp infaticabij, pesant dël moton.
A më smija, da sto romor sord nojos cunà,
Ch'a 'nciòvo 'n pressa na cassia da na càich via.
Për chi? -Ancheuj l'é l'otonn; A j'era jer l'istà!
to brut son l'é coma l'arson ëd n'agonìa.
II
Dij tò longh euj i-j veuj ben al vërdastr lusor,
Mia dossa blëssa, ma tut ancheuj l'é amèr,
Pa 'l fornel, né l'alcova, gnente, né 'l vòst amor,
A val ël sol con ij sò ragg ch'a frando 'l mar.
Përtant vureime ben, tënner cheur! Esse mare
Anche se i son cò perfid e malarconossent;
Esse la dosseur precaria, morosa e seure,
D'un glorios otonn opura d'un sol murent.
Còmpit curt! La tomba a speta; a l'é vujosa!
Ah! Lassé an su ij ginoj mia front ch'a sia posà,
Gusté, an rigretand l'istà bianca e afosa,
E ij bej ragg giàun e doss ëd la stagion ch'a va!