Rino Serra/Le fior dël mal/040

Baudelaire, Le fior dël mal

XL. Un fantasma

I
LA TËNËBRA

Drin le caverne doa as sonda pa malinconìa
Andoa che 'l destin a m'ha già ficà,
Doa mai a intra 'n ragg alegher o rosà;
Doa sol con la neuit, òspite sensa alegrìa,

Mi i son coma 'n pitor che 'n burlon Dé
Ant lë scur lo condana, ahidé a la pitura;
Doa con funerari aptit cusinand con cura
I faso beuje dabin e i mangg ël cheur mè,

Ëd tans an tan a lus, së slonga e së stira
Un fantasma fàit ëd grassia 'dcò splendrìor
A soa sugnanta oriental andura,

Tutun cand ariva soa total grandeur,
Mia bela visitatris ëd longh as presenta:
A l'é chila! Nèira ma tutun bin lusenta.

II
ËL PËRFUM

Letor, it l'has ti quàich vòlta respirà
Con bon-a cioca e meusia angordisa
Sto gran d'incens ch'ampiniss na cesa,
O d'un sachèt la mofa ormai stagionà?

Incant përfond, magich, n'ancioca àor
Ant ël present ël passà l'é restaurà!
E così l'amant su 'n còrp adorà
Ëd l'arcòrd ësquisì a na cheuj la fior.

Dai sòi cavej pesant e arbiciulù,
Sachèt bin viv, ëd l'arcoa incensor,
Selvagi e baross, un montant odor;

E dai vestì, ëd mussolin-a o vlù,
Tut ampregnà 'd soa pura giovinëssa,
As librava 'n vir un përfum ëd plissa.

III
LA CORNIS

Na cornis bela a-j gionz a la pitura,
Anche s'a l'é d'un pitor pì che vajant,
Un sai pa còsa...'d dròlo e d'incant,
Isoland-la 'nt l'in-mens ëd la natura,

Parej bisó, mòbij, metaj, dorura,
S'adatavo giust a soa ràira blëssa;
Gnente a 'nfoschìa soa ciàirëssa,
Tut ësmijava servije 'd bordura.

A sarìa disse che chila a chërdèissa
Che tut quant d'antorn bin a-j vurèissa,
Nijava soa nudità 'nt ël godiment

Ant ij basin ëd satin e lingerìa
E, meusi e brusch a minca moviment
Dla sumia noela vëdde 'l deuit a fasìa.

IV
ËL RITRAT

La maladìa e la mòrt a fan sënner
Ëd tut ël feu che për noi a l'é brusà.
Ëd coj grand euj si fërvent e si tënner,
Da cola boca doa mè cheur l'é nià,

Ëd coj basin dru mé dictam foravìa,
Ëd coj ardor pì viv e dij ragg pì fòrt,
Còsa a-i resta? A l'é afros, oh ànima mia!
Gnente che 'n disegn a tre crajon, ësmòrt,

Che an solitudin a meur con mi
E che 'l temp, col grand vejon ingiurios,
Sforcion-a con soa ala rudia tui ij di...

Ëd la vita e dl'art nèir sassin ontos,
Ti 't masserai mai 'nt mia memòria
Cola ch'a l'é stàita mè piasì e glòria!