Rino Serra/Le fior dël mal/030
XXX. DE PROFUNDIS CLAMAVI modifiché
I ciamo toa pietà, Ti, l'ùnich mè amor,
Dal fond ëd l'abiss ëscur doa mè cheur l'é drocà.
A-i é n'univers nèch da l'orissont ëd piomb marcà,
Doa 'nt la neuit a novo la bëstëmmia e l'oror;
Un sol sensa calor për ses mèis jë sta dzora
E për j'àutri ses mèis la neuit a cheurv la tèra;
A l'é 'n pais pì nù dla tèra polar l'é vera
-gnun-e bestie, nì rì, nì bòsch e nì vërdura!
A-i é pa 'd sicur al mond oror ch'a sorpassa
Ël frèid crudel dë sto sol ch'a l'é fàit ëd giassa
E costa neuit si granda e al vej càos egual;
Mi son gelos ëd la sòrt dël pì vil animal
Përchè 'nt un seugn bin ëstupid a peul campesse
Mentre la marela dël temp va a dësvanesse!