Rino Serra/Le fior dël mal/029
XXIX. NA CARÒGNA modifiché
T'arcòrde la còsa vista ànima mia
Col bel matin si doss d'istà:
Na carògna disonorà a la svòlta 'd na via
Su 'n let ëd pere sëmnà,
Piòte a l'aria, coma na dòna indecenta,
Anfiamà e strassuand velen,
A durvìa 'n manera cinica e indiferenta
Sò vènter d'esalassion pien.
Ël sol a picava dzor sta marsònia pura
Mé a vulèila cheuse da bin
E 'd rende sent vòlte a la grand natura
Lòn ch'a l'ha butà 'nsem da bin;
E 'l cel a vardava la carcassa superba
Mé fior ch'a së stà për duerté.
La spussa a l'era così fòrta, che 'n sl'erba
Për n'àmen tl'has chërdù 'd manché.
Le mosche su col vènter mars a zonzonavo
Doa a surtìo nèir batajon, ël mej
Dle larve, che mé në spèss liquid a colavo
Arlongh a coj viv brandej.
Coma n'onda, tut là a calava, montava
Furmioland, an gir virand-se;
Sarìa disse che col còrp, che 'n sofi incert gonfiava
Andèissa 'n moltiplicand-se.
E da sto mond a-i sortìa na dròla musica,
Mé l'eva corenta e l'aria,
Come 'l gran siassà 'n manera ritmica
Agità e virà an aria.
Le forme sn'andasìo, mach pì 'n seugn rëstava
Mé në sbòss meusi indolent,
Sla tèila smentià e che l'artista disegnava
Con la memòria solament.
E an vardand con euj rabios e motoben atent
Dré dai mass na cagna agità,
Sërcava d'arpié a lë schéletro, spiand ël moment
Ël bocon prima abandonà.
-Donca anche ti 't saras coma st'anflura,
Coma st'oribil infession,
Stèila dij mè euj e sol ëd mia natura,
Ti mè àngel e mia passion!
Si! Istessa ti 't saras argin-a dle grassie,
Dòp j'ultim sacrament Cristian,
Cand it andras sota l'erba e le fior grasse
E ij tò òss lì mufiran.
Alora, oh mia blëssa! Ai verm disijlo, va,
Lor ch'at mangeran ëd basin,
Che forma e divin-a essensa l'hai conservà
Dij mè amor marsà da bin!