Rino Serra/Le fior dël mal/015
XV. DON GIOANN A J'INFERI modifiché
Cand don Gioann vers l'onda sot tèra l'é calà
E a Carònte ij sò sòld a l'ha ofert bele lì
Un trist mendicant, che euj fier come Antistene a l'ha,
Minca rem con brass vendicativ, fòrt, l'ha sesì.
Mostrand le pupe pendent e le veste dùerte,
Dle dòne sota 'l nèir firmament as torsìo,
Coma 'n grand strop ëd vitime lì oferte,
Daré 'd chiel un longh brogé lor a fasìo.
Sganarel rijend la soa paga reclamava,
Don Luis, col dil ch'a bogiava 'n mòda tramblanta
Ai mòrt ch'a viravo 'n sle rive a mostrava
Ël fieul ardì ch'a l'ha schernì soa front bianca.
La casta e màira Elvira, sot sò deul frissonand,
Avzin a lë spos perfid ch'a l'é stàit sò amant,
Smijava 'n ùltim soris andé reclamand
Andoa a lusèissa la dosseur dël prim giurament.
Drit an soa armadura un grand òm ëd pera
As tnisìa al timon dividend le nèire onde;
Ma l'eròe calm, curv an sël sàber l'era,
A bèicava 'l sorch e gnente àutr fra j'onde.