Rino Serra/Le fior dël mal/001
Benedission modifiché
Cand che, le potense superior l'han decretà,
Che 'l poeta 's mostrèissa 'n cost mond nojos,
Soa mare pien-a 'd bëstëmmie e spaventà
A strenz ij pugn anvers Nosgnor, con chila pietos:
"I l'avèissa butà al mond na nià 'd vipere,
Pitòst che manten-e costa granda derision!
Maledìa sìa la neuit ëd le gòj efimere
Cand mè venter l'ha concepì costa espiassion!
Dòp ch'it l'has sërnume fra tute le dame
E për fé 'd mi 'l dësgust dël mè trist marì
E che i peud pa sens'àutr campé tra le fiame,
Coma 'n bijèt d'amor, sto mostro 'ntristì,
Farai arsauté st'òdio ch'am crasa 'mplacabil
An slë strument maledet ëd toa malvagità,
E torserai talment ëst'erbo miserabil,
Ch'a pudrà pì nen arbuté soe gëmme 'mpestà!"
Chila così la s-ciuma 'd sò òdio a traond
E, a riess pa a 'ntende ij disegn etern,
Che chila a prepara 'd l'infern, là 'n fond
Ij grand bej falò consacrà ai crimin matern.
Donca, sot tùa d'un àngel stërmà da quàich banda,
Ël fieul ripudià con saviëssa 'd sol as carìa
E an tut lòn ch'a bèiv e an tut lòn ch'a mangia,
Artreuva l'ambreusia e l'essensa vërmija.
A gieuga col vent, con le nivole a va parland
E a s'ancioca cantand dël dur senté dla cros;
E lë spirit ch'a-j va d'apress pelegrinand,
A pians ant ël vëdlo coma osel dij bòsch giojos.
Tuj coj che chiel a ama a lo vardo con timor,
O mej aprofitand ëd soa tranquilità,
A serco chi a sarà bon a gaveje un pior
E a faran su 'd chiel preuva 'd crudeltà
Ant ël pan e 'nt ël vin destinà a soa boca
A mës-cio dla sënner ansema a j'impur ëscracc;
Con ipocrisìa a campo via lòn ch'a toca
E s'ancolpo d'avej buta ij pé an sij sò pass.
Soa fomna a va crijand an sle piasse publiche:
"Vist ch'am treuva talment bela da adoreme,
Mi i farai ël mesté 'd divinità antiche,
E coma lor a dovran torna andoreme;
I m'anciocherai 'd nard, incens ëdcò 'd mira
E peui ëd ginuflession, ëd vivande e vin,
Për savej se i peud drin a un cheur ch'a m'amira
Usurpé an rijand tuti j'omagi divin!
E cand më stufierai dë ste farse përvertìe,
I poserai su 'd chiel mia fragil fòrta man;
E mie onge, coma le onge 'd j'arpìe,
A fesse stra anvers sò cheur lor bin a savran.
Coma a n'oslin ch'a palpita 'n tërmoland,
Sò cheur tut ross dal sen mi sens'àutr jë s-ciancherai
E così mia bestia favorìa andreu sfamand
E për tèra con dëspresia i lo camperai!"
Vers ël cel doa sò euj a vëdd un tròno splendid,
Ël poeta seren àussa ij sò brass pietos
E ij grandios ciairor ëd sò spirit pitòst lucid
A van stërmandie 'l profil ëd pòpoj furios:
-"Benedet Ti, Nosgnor, ch'it das la soferensa
Coma divin rimedi a nòste impurità
E coma la mej e la pì pura essensa
Cola ch'a pronta ij fòrt a esse delissià!
Mi sai che Voi i conservi 'n pòst al poeta
Ant lë strop dij beà dle Vòste sante legion
E che l'inviti a l'eterna festa ch'a speta,
Cola dij Tròni, dle Virtù e dle Dominassion.
Mi i sai che 'l dolor l'é la nobiltà unica
Che sìa la tèra che infern mai a morderan
E për entërsié mia grand coron-a mistica
Tuti ij temp e tuti j'univers a serviran.
Ma ij bisó përdù da la veja Palmira,
Ij metaj sconossù, le bele perle dël mar,
Sërtì da vòstre man, podran pa a sta mira
Sostituisse al bel diadema sbalucant e ciàr;
Përchè a sarà fàit ëd pur anciarmant ësplendor,
Pijà dai bej ragg primitiv ëd lor feu sant
E 'ndova j'euj mortaj, an sò massim ësplendor,
A son nen àutr che dë specc bin ëscur e piorant!