La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Re/2Re 5
2 Rè
modifichéVarision ëd Naman
modifiché1Naman, ël general ch’a comandava l’armada dël rè d’Aram, a l’era na përsonalità che 'l rè a tnisìa an granda considerassion, përchè, për sò mojen, Nosgnor a l’avìa acordà la vitòria a l’armada aramèa. A l’era un bon guerié, ma a l’avìa la lebra[1].
2J’Aramé, ant n'incursion, a l’avìo ciapà përzonera, dal territori d’Israel, na giovnëtta, che peui a l’avìo dàita a la fomna ‘d Naman coma soa sërventa. 3Costa giovnëtta, na vòta, a l’avìa dije a soa padron-a: “A sarìa pro bel che mè padron a andèissa a trové ‘l profeta ch’a sta an Samaria. Chiel a podrìa varilo da soa lebra”.
4Naman a l’ha fàit savèj al rè lòn che la giovnëtta d’Israel a l’avìa dije. 5Anlora ‘l rè d’Aram a l’ha dije a Naman: “Và a trové col profeta. It prontrai mi midem na litra ‘d presentassion ch’it portras al rè d’Israel”. Parèj Naman a l’é butasse an marcia. A l’ha portà con chiel tranta mila tòch d’argent, ses mila tòch d’òr e des série ‘d vestiari. 6La litra adressà al rè d’Israel a disìa: “Con ësta litra it presento mè sërvent Naman. I vorerìa che ti 't lo varisse da soa lebra”.
7Cand che 'l rè d’Israel a l’ha lesù cola litra, a l’ha s-ciancasse la vestimenta për segn ëd costernassion e a l’ha sclamà: “Col-lì a pensa fòrsi che mi i sia ‘n dio ch’i peussa dé e gavé la vita? Përchè ch’a l’ha mandame cost òm e am dis ch’i lo varissa da la lebra? Sta-sì a l’é mach na provocassion: I peudo bin vëdde ch’a sërca na scusa për ciacoté!”.
8Elisé, l’òm ëd Nosgnor, a l’ha sentù che ‘l rè d’Israel a l’avìa s-ciancasse le vestimenta për segn ëd costernassion, e a l’ha mandà a dije: “Përché has-to s-ciancate le vestimenta? Che col òm a ven-a pure a vëdde e a savrà che an Israel a-i é ‘n profeta!”.
9Naman a l’é rivà con ij sò cavaj e ij sò chèr e a l’é butasse a speté a l’intrada dla ca d’Elisé. 10Elisé, contut, a la mandaje ‘n messagé përchè a-j disèissa: “Và a lavete për des vire ant ël fium Giordan. Parèj toa carn a sarà netià da la lebra”. 11Ma Naman a l’é anrabiasse e a l’é tornass-ne andarera. A disìa: “I pensava ch’ël profeta a fussa ‘d sicur surtì fòra ‘d përson-a për vnime a l’ancontr. I chërdìa che chiel a l’avèissa 'nvocà ‘l nòm dël Signor sò Dé, ch’a l’avèissa agità la man dzora mia pel malàvia e che la lebra a fussa dësparìa. 12É-lo pa vera che le rivere ‘d Damasch, l’Amana e ‘l Parpar, a l’han pì ‘d valor che tute j'aque d’Israel? I l’avrìa bin podù laveme ambelelà e d’esse varì!”. A l’é parèj che Naman a l’é andass-ne tut anrabià.
13Tutun, ij sò sërvent a son avzinassje a chiel e a l’han dije: “Signor[2], se ‘l profeta a t’avèissa dit ëd fé quaicòsa ‘d difìcil, avrìes-to pa fala? Parèj ti ‘t dovries ëd sicur fé lòn ch’a l’ha dite, cand ch’a l’ha mandate a lavete ant ël fium Giordan e toa pel a sarìa stàita netià da la lebra”.
14Anlora Naman a l’é calà ant ël fium Giordan, a l’ha bagnasse për set vire, coma l’òm ëd Nosgnor a l’avìa dije, e soa pel a l’é tornà a d’esse tanme cola ‘d na masnà pen-a nassùa; a l’era stàit netià da soa lebra[3]. 15Apress ëd lòn a l’é tornà a la ca dl’òm ëd Nosgnor con tuta la gent ch’a l’era vnùa con chiel, a l’é intraje, e drit dë 'dnans a chiel a l’ha proclamà: “Adess i sai për sicur che an tuta la tèra a-i é gnun d’autri dio che ‘l Dé d’Israel. Fame la grassia d’aceté un present da cost tò sërvent”. 16Elisé, contut, a l’ha rësponduje: “Coma ch’a l’é vera che Nosgnor a viv, i acetrai gnun present”. Naman ansistìa përchè l’acetèissa, ma Elisé a l’ha dije che ‘d nò.
17Anlora Naman a l’ha dije: “Anlora va bin. Permëtt-me mach ch’i fassa carié dòi muj con ëd tèra ‘d sto pais-sì, e mi i la porterai a mia ca con mi, përchè cost tò sërvent a smonrà mai pì dj’olocàust o ‘d sacrifissi a d’autri dio, ma mach a Nosgnor. 18Contut, che Nosgnor a veuja përdoné cost tò servent na còsa sola: cand che mè rè va al templ ëd sò dio Rimon për rendje l’adorassion e as pògia a mè bras, mi i l’avrìa ‘dcò da prostërneme con chiel an col templi. Cand ch’i l’avrai da prostërneme ant ël templ ëd Rimon, che Nosgnor a veuja përdoné col gest a tò sërvent”. 19Elisé a l’ha dije a Naman: “Vatne an pas!”. E a l’é andass-ne.
Contut, cand ch’a l’era già a na chèich distansa, 20Ghecasi, ël sërvent d’Elisé, l’òm ëd Nosgnor, a l’ha disse: “Mè Signor a l’avìa nen da lassé andé sto Aramé sensa aceté ij present ch’a portava. Coma ch’a l’é vera che Nosgnor a viv, s’i-j coro dré i podrai ancora ciapé cheicòsa da chiel. 21Parèj Ghecasi a l’é butasse a córje dré. Cand che Naman a l’ha vëddù ch’a-j corìa dré, a l’é calà giù da sò chèr, a l’é andaje ancontra e a l’ha daje ‘l salut: “Va-lo tut bin?”. 22Ghecasi a l’ha rësponduje: “Tut a va bin. Mè Signor a l’ha mandame mach a dite ch’a son rivame antëcà dòi giovo d’un grup ëd profeta ch’a stan ant le montagne d’Efraim. A l’avrìa donca piasì ch’it jë dèisse tre mila tòch d’argent e dòi série ‘d vestiari”.
24Anlora Naman a l’ha dije: “Compiaste d’aceté ses mila tòch!”. Naman a ansistìa e a l’ha daje dòi série ‘d vestiari, a l’ha butà l’argent dintra dòi sach e a l’ha mandà dòi ëd sò servitor për porté ij present a Ghecasi. Cand ch’a son rivà a la sitadela d’Ofel, Ghecasi a l’ha ciapà ij present dai servitor e a l’ha mandaje andré. Peuj a l’é andass-ne e a l’ha stërmà ij present ant soa ca.
25Cand che Ghecasi a l’é presentasse a sò signor, Elisé a l’ha ciamaje: “D’andoa ch’it ven-es, Ghecasi?”. Chiel a l’ha replicà: “I son andàit da minca banda”. 26Ma Elisé a l’ha dije: “Penses-to che mi i j’era nen là an ëspirit cand che Naman a l’é calà giù da sò chèr e a l’é vnute ancontra? Forse che a l’é sto-sì ‘l moment d’arsèive d’arzan e ‘d vestimenta, e ‘d caparé për catete 'd feje e ‘d bestie, ëd sërvent e ‘d servitriss? 27Përchè ti ‘t l’has fàit lòn, ti e ij tò dissendent i patireve për sèmper ëd la lebra ch’a la patì Naman. Parèj, cand che Ghecasi a l’ha chità la stansia, a l’é restà tut quatà ‘d lebra, e soa pel a l’é dventà bianca tanme ‘d fiòca.