La Bibia piemontèisa/Testament Neuv/Maté/Maté 2

←Maté 1

La Bibia piemontèisa Maté

Maté 3→

La Bìbia piemontèisa - Mate 02

2

La vìsita dij Mago

¹Apress ëd la nassensa ‘d Gesù a Betlem, sità dla Giudèa, al temp dël rè Eròd, a l’è vëdusse rivé a Gerusalem ëd Mago^[1] ch’a vnisìo dal Levant. ²A ciamavo daspërtut: “Andoa a l’é ‘l Rè dij Giudé ch’a l’é nassù? Përché soa stèila i l’oma vëddula seurte al Levant e i soma vnù për rendje nòstra adorassion”. ³Cand che 'l rè Eròd a l’ha savulo, a l’era restane conturbà, e con chiel tuta Gerusalem. ⁴Parèj, a l’ha convocà tùit ij sacerdòt e ij magìster ëd la Lege^[2] ch’a j’ero an tra ‘l pòpol e a l’ha ciamaje andoa ch’a dovìa nasse ‘l Messia. ⁵A l’han rësponduje: “A Betlem, sità ‘d Giudèa, coma ch’a l’ha scrit ‘l profeta: ⁶‘E ti, Betlem, tèra ‘d Giuda, ti ‘t ses an gnun-a manera la pì cita dle sità prinsipaj ëd Giuda, përchè da ti a surtirà 'n prinsi ch’a pasturerà Israel, mè pòpol^[3]’”.

⁷Anlora Eròd a l’ha fàit vnì 'n soa presensa ij Mago, anformand-se da lor an sël temp precis che la stèila a l’era mostrasse. ⁸E mandandje a Betlem a l’ha dije: “Andé, e 'nformeve për da bin su cola masnà. cand ch’i l’eve trovala, femlo savèj, përchè i peussa ‘dcò mi 'ndé a rendje l’adorassion”. ⁹E sti-sì, sentù ch’a l’avìo ‘l rè, a son andass-ne. Anlora, la stèila ch’a l’avìo vëddù al Levant, a l'é butasse dë 'dnans ëd lor, mnandje fin-a an sël leugh anté ch’a j’era la masnà e 'mbelessì a l'é fërmasse. ¹⁰Cand ch’a l’han vëddù la stèila a son arlegrass-ne ‘d na gòj motobin granda. ¹¹Anlora a son intrà an trovand la masnà con Marìa, soa mare e prostërnand-se a tèra e a l’han renduje l’adorassion. Peui a l’han duvertà ij sò cofnèt, ch’a l’avìo mnasse apress e a l'han faje për cadò: dl'òr, dl’incens e dla mira. ¹²Peui a son artornà a sò pais për n’àutra stra, përchè Nosgnor a l’avìa butaje 'n vardia, an seugn, ëd pì nen torné da Eròd.

La scapada an Egit

¹³Ore, artirasse ij Mago, n’àngel ëd Nosgnor a l’é mostrasse an seugn a Giusèp, e a l’ha dije: “Levte, pija la masnà e soa mare, scapé 'n Egit, e resté 'mbelelà fin-a tant che mi it lo disa, përchè Eròd a sërcherà la masnà për fela meuire. ¹⁴Giusèp, donch, a l'é dësvijasse e 'd neuit a l’ha pijà la masnà e soa mare, e a l’é artirasse an Egit. ¹⁵E a l’é stàit ansilì fin-a a la mòrt d’Eròde, përchè a fussa compì lòn che Nosgnor a l’avìa nunsià për ël mojen dël profeta: “I l’hai ciamà mè fieul fòra dl’Egit^[4]".

Carnagi dle masnà 'd Betlem

¹⁶Anlora Eròd, cand ch’a l’ha capì che ij Mago a l’avìo mincionalo, a l’é 'nrabiasse fòrt e a l’ha mandà a massé tute le masnà ch’a-i ero a Betlem e an tut sò teritòri ancaminand da l’età ‘d sota doi agn, l’età ch’a calcolava da lòn ch’a l’avìo dije ij Mago. ¹⁷A l’era compisse parèj lòn ch’a l’avìa nunsià Geremìa ‘l profeta: ¹⁸“A Rama a l’era sentisse un crij, ëd pior e ‘n gran gëmm: a l’é Rachel ch’a piora soe masnà e ch’a l’ha nen vorsù esse consolà, përchè lor a-i son pì nen^[5]”.

Artorn da l’Egit

¹⁹Mòrt ch’a l’era Eròd, n’àngel ëd Nosgnor a l’é mostrasse an seugn a Giusèp, an Egit, ²⁰A l’ha dije: “Levte, pija la masnà e soa mare, e vatne al pais d’Israel, përchè a son mòrt coj ch’a sërcavo ‘d massé la masnà". ²¹Giusèp, donch, a l’é alvasse, a l’ha pijà la masnà e soa mare e a l’é vnùit ant ël pais d’Israel. ²²Ma cand ch’a l’ha sentù dì che Archelao a regnava an Giudèa al pòst ëd sò pare Eròd, a l’ha avù tëmma d’andeie. Avertì an seugn, a l'é parèj artirasse 'nt la region ëd la Galilea. ²³Cand ch’a l’é rivaie, a l'é stabilisse 'nt la sità ch’a l’avìa për nòm Nasaret^[6]. A l’é parèj ch’a l’é compisse lòn ch’a l’avìo nunsià ij profeta: “A sarà ciamà ‘l Nasaré^[7]”.

Nòte

1. O “dij stròloghi real”, “dij savi”.
2. O “jë Scriba”.
3. Cfr. Michea 5:2.
4. Cfr. Osea 11:1.
5. Cfr. Geremìa 31:15.
6. Cfr. March 1:24; Luca 2:39; Gioann 1:45.
7. Cfr. Isaia 11:1.