Rino Serra/Le fior dël mal/105
CV. Ël vin ëd jë strassié modifiché
Motoben sovent, al ciairor ross d'un lampion
Doa 'l vent bat la fiama e dël véder l'é tormenton
Ant ël cheur d'un vej suborgh, labirint nitos
Doa l'umanità a fërmiola an arbeuj tempestos,
As vëdd che dondonand la testa a-i ven në strassé,
Sbatend a le muraje coma 'n poeta e,
Sensa pijesse tròp varda djë spion, sòi soget,
Spantié tut sò cheur an pì che glorios proget.
A deta legi sublin, a fà 'd giurament,
A àussa le vitime, a campa giù ij malfasent
E sota 'l firmament mé pavajon sospendù
A s'ancioca djë splendor ëd soa granda virtù.
Si, certa gent dai sagrin ëd famija crasà,
Dal travaj consumà e tormentà da l'età,
Piegà, sfiancà sot un mugg ëd rocheri e amnis,
Ël vòmit confus ëd la in-mensa Paris,
Artornand da n'odor ëd botal bin përfumà
E da camrada, vnù bianch ant le lòte passà
E con mustacc ch'a pendo coma vej drapò
E jë stendard, le fior e j'arch trionfaj ëdcò
As drisso dëdnans a lor, magìa grandiosa!
E 'nt l'òrgia peui ch'a s-ciorgniss luminosa
Ëd trombëtte, ëd crij, ëd tamborn e 'd càud sol
E a pòrto glòria al pòpol cioch d'amor!
L'é parej che la van-a umanità traversand,
Ël bon vin, Pattòlo lusent, àor a va portand;
Për la gola dl'òmo soe imprèise a canta 'dcò
E coma re ver a regna për ij sòi cadò.
Për nié 'l rancor e anche cuné la lòira
Ëd tui ij vej maledet ch'a meuiro sensa glòria,
Dio, tocà dal rimòrs, 'l seugn l'avìa creà;
L'òmo 'l vin, fij dël sacr sol a l'ha giontà!