Rino Serra/Le fior dël mal/090
XC. Ij set vej modifiché
A Victor Hugo
Fërmiolanta sità, sità pien-a 'd seugn, doa
Ël fantasma 'n pien di a ciapa ij passant!
Ij misteri daspërtut colo mé sava, ën broa
E 'nt ij canaj bin ëstrèit dël colòss vajant.
Mentre che 'nt la via, a la matin, le ca
An mes a la nebia a s'àussavo ancor,
Simoland le doe sponde 'd na rivera 'ngrossà
E che senari istess a l'ànima d'un ator,
Na caluso giàuna e spòrca lë spassi a curvìa
Mi i andasìa, anfreidend ij mè nerv come eròe antant
E dëscutend con la motoben straca ànima mia
Për ël soborgh socrolà da tombarej pesant.
A l'amprovisa un vej con pate giàune
Imitand ij color dël cel ch'a piuvija
E da l'aspet ch'a l'avrìa fàit pieuve limòsne,
Sensa la gramissia che dai doi euj lusìa,
L'é comparì. It avrìe dit sò lumèt temprà
Ant la fel; sò sguard ël gel pi tòst avussava
E soa barba a pej longh, rigida mé na spa,
Istess a cola 'd Giuda a së slansava.
A l'era pa curvà, ma s-ciapà e a fasìa
Soa schin-a, con le gambe un àngol drit përfet
Tant bin che 'l baston, completand sò aspet a-j dasìa
Sicurament l'andi e 'l pass për gnente coret
Ëd bestia a quatr pé sòpa, o d'un Ebreo a tre piòte.
Tra la fiòca e la pàuta 'ndasìa a stent,
Coma 'ndèissa sgnacand dij mòrt sot le savate,
Nemis a l'univers pitòst che indiferent.
Un mé chiel jë stasìa dré: barba, euj, baston, strass, dòss,
Gnente lo dëstinguìa, dal midem infern ëvnù,
Sto gemel sentenari e costi spetr baròch
Marcio a l'istess pass vers un traguard ësconossù.
An che complòt infam i l'ero donca drocà,
A qual malegn cas parej a m'umiliava?
Minuta për minuta, set vòlte i l'hai contà
Col sinistr vejard che tòst as moltiplicava!
A-i é pòch da rije dla mia anchietëssa
E chi ch'a l'é ch'a sent nen un frisson fratern,
Pensé bin che malgré tanta decrepitëssa,
Sti set mostro salòp l'avìo n'aria d'etern!
Sensa meuire l'otav i l'avrìa contemplà,
Sòsia inesorabil, irònich e fatal,
Dësgustosa Fenis, ëd chiel midem fieul e pà?
-Ma i-j voltai le spale a la coalera infernal.
Esasperà coma un ch'a vëdd dobi, cioch pers,
Son tornà a ca, l'hai sarà la pòrta, spaventà,
Malavi e 'nfreidolì; lë spirit frevos e bolvers
E ferì dal misteri e da l'assurdità!
Vanament mia rason pijé 'l timon a volìa;
La tempesta giugand a dirotava minca sfòrs
E veja barca a dansava, l'ànima mia
Sensa erbo, su 'n mar mostrous e sensa bòrd!