Rino Serra/Le fior dël mal/078
LXXVIII. Ossession
modifichéBòsch in-mens, 'mé dle catedraj ëd voi i l'hai teror;
Voi crije 'mé l'òrgo; e 'nt ij nòst maledet cheur,
Doa vibro 'd vej rangòt an stanse d'etern dolor,
L'arson dij nòstr De profundis a rispond, pa a meur.
Mi 't òdio océan! Tòi scat e tòi tumult,
Mè spirit a-i treuva an chiel; sto rije amèr
Ëd l'òmo vinciù, pien ëd sangiùt e d'insult,
Mi i lo sento 'nt ël rije straordinari dël mar.
Coma t'im piaserìe, o neuit! Sensa jë stèile
La qual lus a parla 'n lengagi conossù!
Mi i serco 'l veuid, ël nèir, ëdcò 'l patanù!
Ma jë scurità, son lor istesse a tèile
Doa vivo, surtend da mè euj, infinità
D'esse, che ormai da lë sguard famijar son andà.