Rino Serra/Le fior dël mal/045
XLV. Confession
modifichéNa vòlta, mach un-a, amàbil e dossa fija,
Al mè brass ël vòst brass tornì
L'é pogiasse (an sël fond tënëbros ëd l'ànima mia
Cost arcòrd l'é mai pì sbianchì)
L'era tard; coma mudaja neuva la lun-a
Lusenta e pien-a as mostrava,
Come fium, la neuit grandiosa dossa e brun-a,
Su Paris andurmìa a passava.
Sota ij porton e arlongh ëd le ca grise
Passavo ij gat furtivament,
Orija tèisa, o come ombre amise
An compagnavo lentament.
Ma tut d'un colp, an mes ëd l'intimità libra
S-ciodùa al pali ciairor,
Da voi, rich e sonor andoa a vibra
Nen àutr che 'l radios bon-umor,
Da voi, ciàira e giojosa coma na fanfara
Ant la matin splendrìenta,
Na nòta piansenta e na nòta bisara
As na scapa, strambalanta
Mé na misera cita, impura, sombra, oribil,
Da la famija arfudà,
Për ëstermela al mond ël pì ampess possibil,
Ant na cantin-a a l'han ficà.
Pòver àngel, a cantava toa nòta scrussìa:
"Gnente sì l'é sicur vreman,
E che sempre 'dcò për bin ëstërmà ch'a sia,
Sauta fòra l'egoism uman;
Esse na bela dòna, a l'é 'n mesté goregn
E a l'é 'l travaj banal
Ëd la dansatris fòla e 'dcò frèida ch'a sven
Ant un soris sempe ugual;
Che ambastì 'n sij cheur, a l'é da bon a nen;
Blëssa e amor saran ësfrisà,
Finché l'oblì an soa gòrba a-j campa e a-j ten
Për rèndëj-je a l'eternità!"
L'hai suvent arcordà cola lun-a 'ncantà,
Col silensi e col languor
E cola confidensa oribil bësbijà
Al confessional dël cheur.