Rino Serra/Garcia Lorca/031
OSLIN ËD PAPÉ
modifichéOh oslin ëd papé!
Òja dij cit.
Con le piume ‘d litra
Sensa cambrada
E sensa ni.
Le man ancor mujà ‘d misteri
At creo ‘nt un frèid
Ambrunì d’otonn, cand a meuiro
J’osej e ‘l rumor ëd la pieuva
An fan vurej bin a la lanterna,
Al cheur e al lìber.
It nasse për vive pòche minute
Ant ël fragil castel
Ëd carte ch’a s’àussa tramblant
Come la gamba d’un liri,
E it mediti, bòrgno, sens’ale
Che ‘t pudrìe esse stàit
L’atleta dròlo ch’a rij
Pendù a un fil,
La barca silensiosa sensa rem né velam
La lirica nav fantasma
Dla bòja sbaruvà,
O l’arnos asnèt
Che pijand-lo ‘n gir, fasend-lo Pegas,
As diverto ij gagno.
Tutun an mes a toa meditassion
A-i robato gosse d’umorism.
Fàita con la pleuja dla siensa
It rije dël dëstin,
E ‘t crije: “Bianca fior a meuir pa,
Né a meuir Luisito.
La matin l’é eterna, e eterna
L’é l’adoss ëd la rosà”.
E anche chërdend ën gnente it dise:
A vniran nen a savej ij cit
Ch’a-i é n’ombra dë dré a jë stèile,
E n’ombra ‘n tò castel.
An mes a la tàula, al droché
Ëd toa ca celest, l’hai vist
Che ‘l milan at bèica con afann:
“A l’é pen-a nà,
Na bola dë s-ciuma dzor l’eva
Dël doleuri viv”.
Ma ti va an si làver luminos
Mentre a rijo ij cit,
E a stan ciuto ij pare, për nen dësvijé
Ij dolor avzin.
Parej osel pajasso i të sparisse
Për nasse da n’àutra part.
Parej osel ësfins, it dai toa ànima
Ëd volatil Fenis al limb.
Luj 1920