Rino Serra/Garcia Lorca/014
ELEGIA modifiché
Coma ‘n turibol pien ëd desideri,
It passi ‘nt la sèira lusenta e ciàira
Con la carn ëscura ‘d nard anfiapì
E ‘l sess potent su toa bèicada.
It pòrte ‘n boca tò splin
Ëd purëssa mòrta, e ‘nt la Dionisìaca
Copa ‘d tò vènter l’aragn ch’a fà la tèila
Ël vel pa fertil ch’a cheurv le ventraje
Mai fiorìe con le reuse vive
Frut dij basin.
An toe bianche man
It pòrte la marela ‘d toe ilusion,
Mòrte për sempe dzora ‘d toa ànima
La passion afamà ‘d basin ëd feu
E tò amor ëd mare ch’a seugna leugne
Vision ëd cun-e an ambient pasi,
Filand tra ij làver l’asur ëd la nana naneta.
Parej ëd Cerere it daras ij tò spì d’òr
Se l’amor andurmì a tochèissa tò còrp,
E come la Vèrgin Maria it pudrìe
Giché dai tòi sen un’àutra via latea.
It saras fiapìa come la magnòlia.
Gnun a baserà toe cheusse ‘d brasa.
Né ai tòi cavej a-i rivran ij dij
Ch’a-j toco ‘mé
Le còrde ‘d n’arpa.
Oh dòna potenta d’ebano e ‘d nard!
Tò respir a l’ha ‘l biancor ëd la fiòca.
Vénere con soa mantlin-a ‘d Manila ch’a sà
Ëd vin ëd Malaga e ‘d chitara.
Oh cign brun! Tò lagh a l’ha
“Lòto” ëd sajëtte, onde ‘d portugaj
E s-ciuma ‘d ross garòfo ch’a përfumo
Ij ni sèch ch’it l’has sota j’ale.
Gnun at feconda. Martira Andalusa,
Tòi basin son là sot la tòpia
Pien dël silensi dla neuit
E dël ritm tòrbid ëd l’eva mòrta.
Tutun toe uciade së slargo
E toa cavìera nèira a dventa argent;
Tòi sen a sghìo giù mës-ciand përfum
E a cominso a curvesse toe splendide spale.
Oh dòna svicia, materna e afoà!
Vèrgin dolorosa ch’a ten anciodà
Tute le stèile dël cel përfond
An sò cheur sensa speransa.
It ses lë specc ëd n’Andalusìa
Ch’a seufr in-mense passion an silensi
Passion cunà da vantajin-e
E da mantlin-e dzor ëd le gole
Ch’a l’han frisson ëd sangh, ëd fiòca
E sgrafignade rosse fàite da sguard.
It na vas ant la nebia d’otonn,Vèrgin
Come Ines, Cecilia, e la dossa Clara,
Essend na sacerdotëssa ‘d Bach ch’it l’avrìe dansà
Da brombo e vis bin coronà.
L’arnosità in-mensa ch’a-i é ant ij tò euj
An dis toa vita rota e crasà,
La monotonìa ‘d tò pòver ambient,
E it vëdde passé la gent da toa fnestra
Sentend la pieuva dzor a l’ameror
Ch’a l’ha la veja stra dla provincia,
Mentre leugn a son-o con ciadel
Tërbol e confus n’ansem ëd ciòche.
Ma inutilment it l’has scotà j’acsan dël vent.
L’é mai rivà a le toe orije la dossa serenada.
Daré dij véder ancor it bèiche e ‘t l’has anvìa.
Che tristëssa përfonda it avras drin a l’ànima
A sente ‘nt ël pét ëstrach e esàust
La passion ëd na cita pen-a ‘n-namorà!
Tò còrp andrà a la tomba
Antregh d’emossion.
Dzor la tèra sombra
N’alba a sponterà.
Dai tòi euj a surtiran doi garòfo ‘nsagnentà
E dai tò sen reuse bianche ‘mé la fiòca.
Tutun toa grand tristëssa ‘s n’andrà con jë stèile,
Coma n’àutra stèila degna ‘d ferije e eclisseje.
Granada, dzèmber 1918