Rino Serra/Garcia Lorca/013
ËL CANT ËD L’AMEL
modifiché
L’amel a l’é la paròla ‘d Crist,
L’òr fondù ‘d sò amor.
Ël mej dël giuss,
La mumia dla lus dël paradis.
L’avijé a l’é na stèila casta,
Poss d’ambra ch’alimenta ‘l ritm
Ëd j’avije. Sen ëd le campagne
Doa a tramblo aròma e zonzon.
L’amel a l’é l’epòpea dl’amor,
La materialità dl’anfinì.
Ànima e sangh doleuri dle fior
Condensà travers n’àutr ëspirit.
(Parej l’amel ëd l’òm a l’é la poesìa
Ch’a seurt da sò pét doleuri,
Da na stòrsa con la sira dl’arcòrd
Fàit da l’avija pì intima).
L’amel a l’é la bocòlica lontan-a
Dël pastor, la sirimìa e l’uliv,
Frel dël làit e dle giand,
Argin-e massime dël secol dorà.
L’amel a l’é come ‘l sol matiné
A l’ha tuta la grassia dl’istà
E la veja frëscura dl’otogn.
L’é la feuja sfiorìa e ‘dcò ‘l gran.
Oh divin licor ëd l’umiltà,
Seren come ‘n vers primitiv!
L’armonìa fàita carn ti ‘t ses,
Ël resumé genial dël lirism.
An ti a deurm la malinconìa,
Ël segret dël basin e dël crij.
Pì che dossa. Dossa. Cost a l’é tò agetiv.
Dossa come la pansa dle dòne.
Dossa come j’euj dij cit.
Dossa come l’ombra dla neuit.
Dossa come na vos.
Oh come ‘n liri.
Për col ch’a pòrta la pen-a e la lira,
It ses ël sol ch’anlumina la stra.
It ses istessa a tute le blësse,
Al color, a la lus, ai son.
Oh divin licor ëd la speransa,
Doa la përfession ëd l’echilibri
A riva a l’ànima e a la materia unìe
Coma ‘nt l’òstia còrp e lus ëd Crist.
E l’ànima superiora a l’é ‘d le fior.
Oh licor ch’it l’has unì coste ànime!
Chi at tasta a sà pa ‘d mandé giù
Ël resumé dorà dël lirism.
Granada, novèmber 1918