Renato Bertolotto/Le sèire 'd San Lorens
Le sèire 'd San Lorens
modifichéLe seire ’d San Lôrens, che maravija!
Un fort ôdôr ’d fen a ven dai prà
e ’nt l’aria cotia a j’è ’n perfum ’d gasija
ch’a së spàntia dal cheur dle bussônà.
Lusent ël cel l’è tut ’na steila sôla:
ël gril ant l’erba sensa fin a canta
mentre le rañe a crijô a squarssagôla
côacià ’n sël bord ’d ’na gôia tramôlanta.
Le fiôr d’i camp, le frasche d’i bussôn
ant ’na carëssa d’aria, legerment
a bësbijo ’nt un sôfi ’na canssôn
ch’a va perdendsse leugn ansema al vent.
’Na steila a casca giù dal firmament:
j’è n’ànima ch’a vola ’n Paradis.
An cel së smorta ’n lum, e ’n cost môment
an tera i to bei euj l’han un sôris.
A s’anluminô i cheur ch’as veulô bin:
an mes dla neuit nostr’ànime sôrele
a tramôlô ans le bôche ant un basin.
Le seire ’d San Lôrens, côm’a sôn bele.
Da Armanach piemontèis për ël 1932, (arpijà an Come un vòl ëd rondolin-e Poesie e prose in lenga piemontèisa Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1992 Nr 6/7 Colan-a «Ël mej dij mej») (Test ancora con la grafìa ëd ’l caval ’d brôns).