Renato Bertolotto/Doi sonèt
Doi sonèt
modifichéFEU ’N SLA MONTAGNA
modifichéFeu lontan, ant la neuit frësca d’istà,
su për ij fianch ëd la montagna ardìa;
segnal ’d vita lassù ’nt l’oscurità,
speranssa al caminant, ò lus amìa!
Mi son sol ant ël cheur dl’ombra vlutà,
e i vad sercand na fiama ’d poesìa,
ch’a s’àossa dai me seugn. Neuit ancantà:
i seugn e ’l feu lontan ’s fan companìa.
Con tute le soe vos la neuit a canta,
vos misteriose ’nt s’ij frisson dël vent...
La lus lontana, spàlia e tramolanta
a smia ch’a meuira, come i seugn dla ment,
ma ’d colp, na lenga ’d feu, viva e sagnanta
as drissa al cel, e la montagna a splend.
INVOCASSION A LA MUSA
modifichéDa la toa gola d’òr, na melodia
a seurt come na frësca eva ’d sorgis,
e la toa vos apassionà e squisìa
l’è na musica ciaira ’d Paradis,
e la toa boca, reusa dësbandìa
a spàntia so profum e so soris:
ma l’armonïa dossa a vòla via
lassandme ’n fond al cheur un feu dëstis.
Oh ! Cantme ’ncora n’aria d’me paìs,
na cansson veja, piena ’d nostalgia,
vos ciaira e pura come na sorgis.
Dame na fiama neuva ’d poesìa
adess che primavera a rifioriss.
Cantme ’nt ël cheur, ò Musa, anima mia!
Da Armanach piemontèis për ël 1933 (Arpijà an Come un vòl ëd rondolin-e Poesie e prose in lenga piemontèisa Ca dë Studi «Pinin Pacòt» Turin 1992 Nr 6/7 Colan-a «Ël mej dij mej».