Orassion e liturgìe piemontèise/Magnificat
Ël Magnificat (ël Cant ëd Marìa, Luca 1:46-55)
modifiché- "L'ànima mia magnifica Nosgnor. 47e mè spìrit as arlegra an Nosgnor, mè Salvator 48perchè chiel a l'ha vardà con favor a l'ùmil condission ëd soa serva. D'adess anans tute le generassion am ciamran beata, 49përché 'l Potent a l'ha fame 'd grande còse e Sò Nòm a l'é sant. 50Da na generassion a l'àutra Nosgnor as mostra misericordios anvers a coj ch'a l'han ëd riguard për chiel[1]. 51A l'ha dimostrà potensa con Sò bras: a l'ha sbërgiairà j'orgojos e j'arogant, 52a l'ha tirà giù ij prinsi dai sò tròno e a l'ha esaltà coj ch'a son ùmij. 53A l’ha gavà la fam a j’afamà, a l’ha mandà via jë sgnor a man veuide. 54A l'ha giutà Israel, Sò servitor, arcordandse ëd soa misericòrdia, 55cola ch'a l'avìa promettula ai nòstri antich, a Abraham e a soa dissendensa për sèmper[2]".