Neuv Sermon Subalpin/Adess pijeve ‘n pò d’arlass

Adess pijeve ‘n pò d’arlass

An piemontèis as dis che “la gargarìa a l’é sorela dla misèria”. Vera, ma a-i é ‘d gent ch’a sà mai stess-ne fërma ‘n moment, ch’a l’ha sèmper da travajé e ch’as fërma mai, bele quand ch’a na sarìa nen da manca. A diso che a fé gnente a së stofio, e che la Duminica a vorìo ch’a vnìssa mai! Gesù e ij sò dissépoj as dasìo sèmper da fé, ma Gesù ai sò dissépoj a-j disìa ‘dcò ‘d fërmesse e ‘d pijesse un pò d’arpòs, e për lolì ‘d rason chiel a-j n’avìa pro. Vëddoma ancheuj n’episòdi dël vangel anté ch’a disìa pròpi: “Adess pijeve ‘ pò d’arlass”.

"Antlora j'apòstoj as son radunasse dantorn a Gesù, e a l'han contaje tut lòn ch'a l'avìo fàit e mostrà. A l'ha dije: "Vnì e artireve da part ant un leugh desert, e pijeve 'n pò d'arlass!". A-i disìa parèj përchè a-i era tanta ‘d cola gent ch'a andasìa e a vnisìa, ch'a l'avìo gnanca 'l temp ëd mangé". Ansì a son andasne daspërlor con un barchèt ant un leugh artirà. Ma tanti a l'avìo vëddù che as n'andasìo e l'han arconossùje. Alora a l'han pressasse a pé da tùit ij paìs d'antorn e a son rivà là prima 'd lor" (Marco 6:30-33).

Gesù e ij sò dissépoj a l’avìo gnanca ‘n moment ëd pas. Andé coma ch’a fasìo, sèmper an gir, ancontré ‘d gent, tanta gent, ch’a-j fasìa an continuassion ëd domande. E lor a deje ‘d rëspòste, a dëspiegheje lòn ch’a riguarda Gesù e ‘l regn ëd Nosgnor ch’a l’era rivà fin-a a lor. A j’ero pa nen mach ëd paròle, ëd prédiche, ma ‘d manifestassion ëd potensa, ch’a-j varìa da soe maladìe ‘d lor e dai pèis ch’a l’avìo an sël cheur, an sò spirit, e che a-j crasava. Sèmpe, donca, an atività, e mai un moment për lor, për mangé, për arposesse, për deurme. Nò, Gesù a l’era nen un padron pretensios e dësrasonévol: a lo savìa ch’a l’avìo bin da manca d’arpòs e, coma ch’i vëddoma an nòst test d’ancheuj, as na pijo ‘l temp.

Gesù a l’avrìa podù pensé: “A-i é poch temp… i l’oma nen ëd temp da sgairé! Alé, alé, fòrsa, anans! “. Nò, diligensa e sens ëd rësponsabilità a comprend ëdcò ‘l sens che tut a stà ant le man ëd Nosgnor e che chiel a compiss ij sò propòsit a temp e a leugh, e a faliss mai. I l’oma pa d’avèj d’afann. A j’é ‘dcò lë spassi për sté ferm sensa fé gnente: gnun-e tëmme. Al opòst: l’arpòs a-i na j’é da manca pròpi për podèj travajé con efet, con la fòrsa e la determinassion necessaria. A l’é parèj che Gesù a-j fà l’anvit, ai sò dissépoj: "Vnì e artireve da part ant un leugh desert, e pijeve 'n pò d'arlass!"

La Paròla ‘d Nosgnor a cissa bin ël cristian a fé tùit ij travaj ch’a l’ha da fé, a fà nen quai ch’a sìo, con diligensa, dedission, onestà e serietà, sensa sgairé ‘d temp. Ël travaj “secolar” a l’é na vocassion divin-a. Conform al pensé biblich, a-i é gnun-a distinsion an tra lòn ch’a l’é “sacrà”, “secolar”, “travaj normal” e travaj “fàit për Nosgnor”. Minca ‘n travaj a l’é n’at ëd sërvissi ch’i rendoma a Nosgnor, ch’a l’é da fé për soa glòria, për onorelo, fin-a i travaj “pì ùmil” a l’han ëd dignità, a son da fesse “për Nosgnor”. L’apòstol a dis: “Vojàutri ch’i seve ‘d serv, fé l’ubidiensa a coj che an tèra a son vòstri padron, nen mach për feje content quand ch’av vëddo. Feje l’ubidiensa con sincerità, pròpi përchè ch’i seve timorà ‘d Nosgnor” (Colossèis 3:22).

Ël cristian, contut, a l’é nen, coma ch’as dis, në “stacanovista”, un ch’a l’é fin tròp impegnos a fé sò travaj” e ch’as ferma mai! A l’ha ‘dcò da arposesse. Da tant an tant, an nojàutri na vos a crija: “Adess a l’é pro, it l’has da fërmete e arposete. Për tut a-i é sò temp e tut a l’é da fesse a sò temp. Ël cristian - i parloma nen ambelessì ëd col ch’a son gargh - a l’ha da scoté costa vos e ‘d trové la mabera d’argeneré ‘l còrp e lë spirit, sensa ‘d sens ëd colpa. Gesù a lo savìa bin e, për chiel e për ij sò dissépoj, malgré l’urgensa dij dover ch’i l’avìo da fé, a dis: “Adess chitoma ‘n pò ‘d travajé. Artiromse da banda ant un leugh ch’a-i sia gnun e pijomse d’arlass, arposomse!”.

L’arpòs a l’é n’istitussion ëd Nosgnor fin-a dal prinsipi, fin da la creassion. Ant la Génesi i trovoma: “Për parèj ij cej e la tèra a son ëstàit compì con tut lòn ch'a conten-o. Nosgnor a l'ha compì soa euvra ant ël dì ch'a fà set. A l'ha chità 'd travajé ant ël dì ch'a fà set. Nosgnor a l'ha benedì ël dì ch'a fà set e a l'ha santificalo, përché an col dì lì a l'ha chità l'euvra dla creassion” (Genesi 2:1). Nosgnor a dà ‘dcò ‘l Comandament ch’a dis: “Osserva ‘l dì d’arpòs an sacràndlo coma ‘l Signor, tò Dé, a l’ha comandate. Travaja ses dì, e cudiss da bin an coj dì tut tò travaj; ma ‘l dì ch’a fà set a l’é d’arpòs, sacrà al Signor tò Dé. An col dì-lì it faras gnun travaj, nì ti, nì tò fieul, nì toa fija, nì tò s-ciav, nì toa s-ciava, nì tò beu, nì tò borich, nì gnun-a dle toe bestie, nì 'l tò forësté ch'a l'é an ca toa, përchè tò s-ciav e toa s-ciava a peusso arlamesse parèj ëd ti. Arcòrd-te ch’i j’ere s-ciav an Egit, e che ‘l Signor, tò Dé, at t’ha fane seurte con man fòrta e brass poderos. A l’é për lòn che ‘l Signor, tò Dé, at comanda ‘d rispeté ‘l dì d’arpòs” (Deuteronòmi 5:12-15).

L’arpòs, a la fin, a veul ëdcò dì gòde dël silensi e dla chiete për podèj sente la vos ëd Nosgnor Dé, dël Pare ch’i l’oma an cél e ch’an parla mach cora ch’a-i é ‘d silensi dantorn a nojàutri e “ch’i foma gnente”. Ancheuj a-i é tròp fracass. A l’é nen mach ël fracass, ël bordel, ël rabel dla sità. Coma se lolì a bastèissa nen, i vëddoma ‘d gent ch’a va ‘n gir con j’auricolar ant j’orije e ch’a sento an continuassion ëd mùsica, magara “rock”. Coma podrio-me mai, an cola situassion-lì, capté, antërceté la vos ëd Nosgnor? A-i é ‘d gent ch’a pensa che Nosgnor Dé a stà sèmper ciuto e ch’a-j parla nen! Ma coma podrìa-lo parleje se lor ant le orije a l’han sèmper ëd bordel? An efet, a l’é pròpi ant ël silensi, ant l’arpòs, ch’i podrìo sente la vos ëd Dé. Sté a sente lòn ch’a l’era capitaje al profeta Elìa: “Nosgnor a l’ha dije: “Seurt e sta drit dnans a mi an sla montagna che pròpi mi, ël Signor, i son an camin ëd passete dnans. Antlora un vent fòrt, n’oragan, a l’é aussasse da dnans a Nosgnor. A l’era tant violent ch’a sbrisava ij ròch e chërpava la montagna, ma ant col vent Nosgnor a-i era pa. Apress ëd lòn a l’é vnuje ‘n taramòt, ma Nosgnor a l’era gnanca ant ël taramòt. Apress dël taramòt a l’é vnuje ‘d feu, ma Nosgnor a l’era gnanca an col feu. Apress dël feu a l’é ausasse ‘l ciosion d’un ariëtta fin-a. Quand ch’a l’ha sentila, Elìa a l’é quatasse la facia con ël mantel, a l’é sortì da la balma e a l’é restane drit a l’intrada. Antlora na vos a l’ha dije: “Elìa, còsa ch’it fase ambelessì?” (1 Rè 19:11-13).

Preghiera

Còsa rendrai-ne a Nosgnor, për tùit ij benefissi che chiel a l’ha acordame? I benedirai e ringrassierai Ti tùit ij dì ‘d mia vita. Signor! Ti ‘t ses degn, d’ògni onor, làude e benedission. Amen.