La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Surtia/Surtia 9
Surtìa
modifichéQuinta piaga: n’epidemia dle bestie
modifiché1Nosgnor a l’ha dit a Mosè: “Va a trové ‘l Faraon e dije: “Parèj a dis ël Signor, ël Dé dj’Ebreo: ‘Lassa seurte mè pòpol përchè ch'am renda l’adorassion’. 2S’it antëstardisse a tratnije e t’arfude 'd lasseje andé, 3ël Signor a farà sente ‘l podèj ëd soa man contra le bestie ch’it l’has ant la campagna: ij cavaj, j’aso, ij gamej, le vache e le feje. Tute a patiran n’epidemìa afrosa ‘d pestilensa. 4Tutun, ël Signor a farà na distinsion an tra jë strop d’Israel e jë strop d’Egit, e a në meuirerà gnanca na sola bestia dj’Israelita. 5Ël Signor a l’ha fissane fin-a ‘l moment che sta piaga a l’ha d’ancaminesse. A l’ha diciarà che chiel a colpirà ‘l pais d’Egit doman”.
6Anlora Nosgnor a l’ha fàit pròpi coma ch’a l’avìa nunsià, e a j’Egissian a son mortje tute le bestie, ma j’Israelita a n’han përdùa gnanca un-a. 7Ël Faraon a l’ha fin-a mandà ij sò ufissiaj përchè ch’a lo rëscontrèisso, e, an efet, lor a l’han verificà ch’a l’era vera: a j’Israelita a l’era mòrtje gnanca na bestia. Malgré lòn, ël cheur ëd Faraon a l’é restà ostinà e a l’ha seguità a d’arfudesse ‘d lassé seurte ‘l pòpol d’Israel.
Sesta piaga: la marseugna
modifiché8Nosgnor a l’ha dije a Mosè e a Aron: ‘Ciapé na bon-a manà ‘d sënner da ‘n forn e che Mosè a la campa an ària dë 'dnans al Faraon. 9La sënner a së spatarerà tanme ‘d póer fin-a për tut ël pais d’Egit. A tomberà dzora dla gent e dzora dle bestie ‘d tut ël pais e a causerà ‘d marseugne ch’a dventeran ëd gran vëssìe.
10Parèj a l’han ciapà ‘d sënner da ‘n forn, a son presentasse dë 'dnans a Faraon, e Mosè a l’ha campala për ària. La sënner a l’ha provocà ‘d marseugne ch’a son dventà ‘d gran vëssìe[1] an sla gent e le bestie. 11Fin-a ij mascon egissian a podìo gnanca pì stess-ne dë 'dnans a Mosè për motiv ëd le marseugne, përchè ‘dcò lor a n’avìo coma tùit j’àutri egissian. 12Nosgnor, contut, a l’ha andurì ‘l cheur dël Faraon, e pròpi coma Nosgnor a l’avìa nunsià, ël Faraon a l’é arfudasse dë scoté.
Sétima piaga: la tempesta
modifiché13Ël Signor a l’ha dit a Mosè: “Doman àuss-te ‘d bonora, va a trové ‘l Faraon e dije: ‘Parèj a dis ël Signor, ël Dé dj’Ebreo: Lassa seurte mè pòpol përchè ch’am renda l’adorassion. 14Costa vira a l’é decis ch’at saran mandà contra ‘d ti, contra ij tò cortisan e contra tò pòpol, ancora ‘d pì ‘d piaghe, e lolì përchè ch’it sàpie ch’a-i é gnun coma mi an tuta la tèra. 15S’i l’avèissa mach aussà mia man për castieve con la pestilensa, i sarìe già dësparì da ‘n bel pò da la tèra. 16Ma i l’hai vorsù mantnite an vita për mostrete mè podèj e përchè mia fama a së spantièissa për tuta la tèra[2]. 17Tutun, ti ‘t séguite a aussete tanme ‘n mur ch’as peul nen travërsé për nen lassé seurte mè pòpol. 18A l’é për lòn che doman, a costa midema ora, i farai tombé na tempesta tant fòrta che gnun a l’ha mai vëddune un-a parèj an Egit da che sto pais a l’é stait fondà fin-a adess. 19Adess fà lest, comanda che tuti coj ch’a stan ant ij camp, sia gent che bestie, a artorno a soe ca e ch’a treuvo n’arpar, dësnò a podrìo meuire quand che le grele 'd tempesta a-j tomberan adòss”.
20A-i në son ëstàit bin ëd sùdit dël Faraon ch’a l’han ëscotà la paròla ‘d Nosgnor e ch’a l’han fàit trové n’arpar ai sò servent e bestie, përchè a n’avìo tëmma. 21La pì part ëd lor, contut, a l’han nen chërduje e a l’han lassà ij sò servent e bestie ant ij camp.
22Nosgnor a l’ha dit a Mosè: “Àussa toa man anvers dël cél parèj che la tempesta a tomba dzora dla gent, dle bestie, e tute j’erbe dij camp an tut ël pais d’Egit. 23Antlora Mosè a l’ha aussà sò baston anvers al cél e Nosgnor a l’ha falo ampinì ëd tron, ëd lòsne e a l’é tombaje na tempesta afrosa[3], 24tant fòrta che gnun a l’ha mai vëddune un-a parèj an Egit da che col pais a l’é stait fondà coma na nassion fin-a adess, 25 e a l’ha fàit meuire tut lòn ch’a-i era ant ij camp, tant la gent che le bestie e le piante. Fin-a j’erbo a son ëstàit crasà. 26L’ùnica region andoa che la tempesta a l’era nen tombaje a l’era la region ëd Gosen, anté ch’a vivìo j’Israelita.
27Anlora ‘l Faraon a l’ha mandà a ciamé Mosè e Aron e a l’ha dije: “Costa vira i arconòsso ch’i l’hai pëccà; ël Signor a l’é giust, e mi e mè pòpol i soma colpèivoj. 28Për piasì, preghé ‘l Signor ch’a fasa chité tùti sti tron e sta tempesta afrosa. I n’oma bin pro. Iv lasserai seurte, i l’avreve pì da resté sì tant”. 29Mosè a l’ha rësponduje: “Va bin. Quand che mi i seurtirai da la sità, i ausserai mie man al cél e i suplicherai Nosgnor, e a-i sarà pì gnun tron o ‘d tempesta. Parèj ti ‘t savras che la tèra a l’é dël Signor. 30Tutun, mi i sai che ti e ij tò cortisan ancora i rispetereve nen ël Signor Dé”.
31Ora ‘l lin e l’òrdi a l’ero stàit colpì, përchè l’òrdi a l’era ant lë spi e ‘l lin a l’era dësbandì, 32ma ‘l gran e l'ëspelta a n’ero stàit risparmià përchè ch’a l’ero ancora pa surtì dal terèn. 33Anlora Mosè a l’ha chità la cort dël Faraon e a l’é surtì da la sità. a l’ha dëstendù le man për preghé Nosgnor e ij tron e la tempesta a son chità, e a pieuvìa pì nen.
34Tutun, quand che ‘l Faraon a l’ha vëddù che la pieuva, ij tron e la tempesta a l’ero chità, chiel e ij sò ufissiaj a l’han torna andurì ij sò cheur. 35Ël Faraon, ch’a l’avìa ‘l cheur andurì, a l’é arfudasse ‘d lassé seurte j’Israelita, pròpi coma Nosgnor a l’avìa nunsià për ël mojen ëd Mosè.