La Bibia piemontèisa/Testament Vej/Surtia/Surtia 4

←Surtìa 3

La Bibia piemontèisa Surtìa (Èsod)

Surtìa 5→

Surtìa

4

La bìbia piemontèisa - Surtìa 04

La mission ëd Mosè autenticà

¹Mosè, contut, a l’ha torna protestà: “Ma j’Israelita am chërdran nen nì am ëscoteran! A diran: ‘A l’é nen vera che Nosgnor Dé a l’é comparite!’”. ²Nosgnor a l’ha rësponduje: “Còs ch’it l’has an man?”. Mosè a l’ha replicà: “Un baston da bërgé”. ³Anlora Nosgnor a l’ha comandaje: “Càmplo për tèra!”. Parèj Mosè a l’ha campalo për tèra, e ‘l baròt a l’é vnùit a esse na serp. Quand ch’a l’ha vëddula, Mosè për lë sgiaj a l’é sautà andaré. ⁴Peuj Nosgnor a l’ha dije: “Ambranch-la për la coa!”. Anlora Mosè a l’ha slongà la man e a l’ha ambrancala, e la serp a l’é dventà torna ‘n baston. ⁵Nosgnor a l’ha dije: “Fà parèj, e at chërdran ch’a l’é comparite ‘l Signor, ël Dé ‘d sò antich, ël Dé d’Abraham, d’Isach, e ‘l Dé ‘d Giacòb”.

⁶Nosgnor a l’ha dije ancora: “But-te la man an slë stòmi, sota ‘l mantel!”. Mosè a l’ha fàit parèj e, cora ch’a l’ha artirala fòra, la man a l’era tuta pien-a ‘d lebra, bianca tanme 'd fiòca. ⁷Apress Nosgnor a l’ha dije: “But-te torna la man sota ‘l mantel”. A l’ha fàit parèj e, quand ch’a l’ha artirala fòra, la man a l’era torna bon-a com anans. ⁸Nosgnor a l’ha dije a Mosè: “S’a veulo nen chërd-te e a fan nen cas a tò prim segn miracolos, at chërdran për motiv ëd lë scond. ⁹E se ancora lor at chërdo pa gnanca apress dë sti doi segn, anlora pija ‘n pò d’eva dël Nil e vërsla për tèra: l’eva ch’it l’avras pijà dal fium a dventrà ‘d sangh”.

Aron: portavos ëd Mosè

¹⁰Mosè a l’ha dije a Nosgnor: “Nosgnor, cora ch’as trata ‘d parlé a la gent, lolì am gen-a. A l’é sèmper ëstàit parèj e a l’é l'ëstess ancheuj, bele ch’it l’abie parlame. Am seurto nen le paròle da la boca!”. ¹¹Nosgnor a l’ha rësponduje: “Chi ch’a l’é ch’a l’ha daje a l’òm na boca për parlé? Chi ch’a l’é ch’a fà dventé mut o sord? Chi ch’a l’é ch’a dà la vista o ch’a rend bòrgno? É-lo pa mi, ël Signor? ¹²Ore, donca, varda: quand ch’it l’avras da parlé it ëstarai dacant. I sarai mi a mostrete lòn ch’it l’has da dì”. ¹³Tutun, Mosè a l’ha ansistù: “Nosgnor, it sùplico: manda cheidun d’àutri!”.

¹⁴Nosgnor a l’é bin anrabiasse contra Mosè e a l’ha dije: “L’has-to nen tò frel Aron, ël Levita? I sai che chiel a parla bin. Varda ‘n pò che chiel a l’é lì ch’a riva për trovete e as arlegrerà motobin ëd vëdd-te. ¹⁵Parlje e dëspiega a chiel lòn ch’a l’avrà da dì. Mi i vë starai dacant cora ch’i l’avreve da parlé e iv mostrerai lòn ch’i l’eve da fé. ¹⁶A sarà tò frel Aron a parlé al pòpol a tò nòm; chiel a sarà tò portavos e për chiel ti ‘t saras tanme 'l Signor. ¹⁷Pijte ‘dcò ‘l baston: at servirà për fé ‘d segn miracolos”.

Mosè a artorna an Egit

¹⁸Mosè a l’é artornà da Getro, sò mëssé, e a l’ha dije: “Përmëtt-me d’artorné dai mè parent ch’a son an Egit, i sai gnanca pì s'a son ancora viv!”. Getro a l’ha dije: “Va pura, ch’it sie an pas”. ¹⁹Damentre ch’a l’era ancora an Midian, Nosgnor a l’avìa dit a Mosè: “Torna an Egit, che già a son mòrt coj ch’at vorìo massete”. ²⁰Mosè, anlora, a l’ha pijà soa fomna e ij sò fieuj, a l’ha faje monté ans n’aso e a son tornass-ne an Egit. An soa man Mosè a l’avìa ‘l baston ëd Nosgnor. ²¹Nosgnor a l’avìa dit a Mosè: “Quand ch’it torne an Egit, arcord-te ‘d tùit ij segn miracolos ch’i l’hai date ‘l podèj ëd fé, e faje dë 'dnans al Faraon. Ma mi i andurirai sò cheur e chiel a lasserà pa seurte ‘l pòpol. ²²Dije: “Sossì a l’é lòn ch’a dis Nosgnor: ‘Israel a l’é mè fieul primgénit. ²³I l’hai comandate che ti ‘t lassèisse seurte mè fieul për rend-me l’adorassion e ti ‘t l’has nen consentìjlo; ora, donch, i masserai tò fieul primgénit^[1]”.

²⁴Durant na sosta dël viagi^[2], Nosgnor a l’é confrontasse con Mosè e a vorìa felo meuire. ²⁵Siporà, contut, a l’ha ciapà na pera arfilà, e a l’ha tajà ‘l prepussi ëd sò fieul e con col tòch ëd prepussi a l’ha tocà ij pé ‘d Mosè, mentre ch’a disìa: “Ti ‘t ses për mi në spos ëd sangh”. ²⁶A l’é anlora che Nosgnor a l’é slontanasse da lor. Siporà a l’avìa dit: “ëspos ëd sangh”, ma chila as arferìa a la sirconcision.

Ël pòpol a scota Mosè e Aron

²⁷Nosgnor a l’ha dit a Aron: “Va ant ël desert a l’ancontr ëd Mosè”. Parèj Aron a l’é andaje e a l’ha trovalo al mont ëd Nosgnor e a l’ha basalo. ²⁸Mosè a l’ha dëspiegaje a Aron tut lòn che Nosgnor a l’avìa comandaje ‘d dì e tùit ij segn miracolos ch’a l’avìa ordinaje ‘d fé.

²⁹Apress ëd lòn Mosè e Aron a l’han ciamà ansema tuti j’ansian dj’Israelita. ³⁰Aron a l’ha faje conòsse ‘l mëssagi che Nosgnor a l’avìa dàit a Mosè e Mosè a l’ha faje vëdde al pòpol ij segn miracolos ch’a l’avìa ‘l podèj ëd fé. ³¹J’Israelita a në son restà përsuas che Nosgnor a l’avìa mandà Mosè e Aron. Cora ch’a l’han sentù che Nosgnor a l’avìa pijà la decision d’antërven-e a favor ëd lor e ch’a l’avìa bin vëddù ‘l crasament che lor a patìo, a son butasse an ginojon për adoré Nosgnor.

Nòte

1. Cfr. Surtìa 12:29.
2. Costa session (vv. 24-26) a registra na stòria ch’a parëss drola e ch’a pòrta pa an chila pro dj’element për comprendla bin. Nosgnor a l’avìa dit che se  ‘l Faraon a l’avèissa nen ëscotà, a l’avrìa massà sò fieul. Adess, contut, Nosgnor a smija dispòst a massé Mosè, ël rapresentant d’Israel, sò fieul. A peul desse che Mosè a l’avèissa ciapà na maladìa greva ma che soa fomna, ch’a l’avìa capine la càusa, a l’ha salvà soa vita sogetand a la sirconcision sò fieul e campandne ‘l prepussi ai pé ‘d Mosè (coma ‘n simbol dël prepussi ‘d Mosè medésim). La question a l’é che sto “fieul d’Abraham” a l’era nen ëstàit marcà con ël segn dl’Aleansa abrahamita. Conforma Surtìa 12:40-51, gnun ch’a na fussa nen stàit sugetà a l’avrìa pijà part a l’ésod ëd la Pasca. Coma ch’a sarìa stàit possibil che lolì a l’avèissa nen falo col ch’a l’avrìa guidà ‘l pòpol d’Israel? N’ardì antropomorfism ambelessì a arciama a ‘n confront con Génesi 32, l’àngel ch’a fà la lòta con Giacòb. An tùit e doi ij cas a-i é n’avzinesse a la mòrt ch’a peul nen esse dësmentià.