Armand Motura/Poesìe numerà

Poesìe numerà

II

Se ’t sènte dì «la fam»
pens-je
a j’euj grand e stupì
d’ij cit ëd le «favelas» brasilian-e,
a le pupe dle mare sensa lait
d’ij cit d’ij tanti Biafra
ëd l’Africa neira e tormentà,
a le masnà strassà
che a gieugo an mes dle mnis
d’ij «cortili» ’d Palermo
’d je «slums» ëd Londra,
ai milion ëd man tèise
che a j’é ’nt ël mond,
e peui
se at vèn nen na gran sei
ëd giustissia
ò pi nèn veuja ’d vive
an cost mond mal fait
Ti ciamte pì nèn òmo.
Ti ’t ses na bestia

Vojaotri iv pòrte adòss na gran
fortun-a:
la gòi ëd vive
e ’n cheur bin generos
se av lassa chërde ancora
a l’ideal
che av dev porté ’l boneur.
a coi che a seufro.

VI

Dansé, giovo, dansé
vostra bela corenta ’d primavera,
l’è bel vëd-ve dansé
al sol cha a scaoda ancora
l’amor che a l’è mai mòrt.

Dansé
riènd, cantand, për man,
e con ij brass duvert fé na
caden-a tant longa
a ’mbrassé l’umanità
e le fòrse dël mal a podran pa
tocheve.

Vojaotri iv pòrte adòss na gran
fortun-a:
la gòi ëd vive
e ’n cheur bin generos
se av lassa chërde ancora
a l’ideal
che av dev porté ’l boneur
a coi ch'a seufro.

A j’aotri che an passà
corend-je apress ai vostri stessi
seugn
l’han vist
tante stagion ’d maleur
la vostra dansa
a porterà
ël sofi ’d primavera dla speransa.

Da «E adess pòvr òm...?» 1969