| “
|
Giovo ch’it intre dess fresch ant la vita,
ansios ëd core a scheurve tut ël mond,
e it cove un seugn ëd glòria che at anvita
a conòssne ij misteri pì profond,
prima ‘d pié ‘l vòl për ij paìs lontan
fërmte un moment. L’é pì nen temp doman.
Come it arcordëras toa Patria cita,
ant ij ani lest che at portëran an gir,
ant la strà dël grand mond nen sémper drita,
ant j’ore ‘d gòj che a passo ant un sospir;
se it fërme nen adess un momentin
për conòssla 'n pòch mej vorendje bin?
Guardte d’antorn: cost l’é tò mond, toa tèra,
dova it ses nà, dova l’é nà tò pare,
dova che a parlo e a vivo a na manera
a gnun-e uguala. Guardje e che at sìo care
coste sità, sto cel, coste campagne,
ëd sa Regin-a ancoronà ‘d montagne.
Sta tèra dla pianura e dle colin-e,
rossa dle vigne e rica ‘d camp e ‘d pra,
squasi color dij mon ëd le cassin-e,
da la pòvra montagna al rich Monfrà
l’é nòsta mare, noi da chila i vnoma,
noi soma sòj e a chila i tornëroma.
Là ‘nt la Provinsa granda e ‘nt l’Astesan,
su ‘nt le ca ‘d pere spatarà an montagna,
a jë sta nòsta gent, son coj che a san
come a l’é bon ël pan quand ch’as guadagna.
Giovo ampara a conòssje, a son dij tò,
Nà da sta tèra che a së specia an Pò.
‘T vëddras che ant ij moment dla nostalgìa
it arcordras nòstre canson dij vej;
nòstra parlada rudia e colorìa
të vnirà an boca ant ij moment pì bej;
paròle dësmentià tant dosse e care
come da cit at jë disìa toa mare.
Ti adess va pura për ël mond. Boneur
e onor forse at daran d’àutri pais,
ma pòrtte tò Piemont an drinta ël cheur
come l’amor sincer d’un vej amis:
arcòrda chi a l’ha date sangh e vita,
giovo dësmentia nen toa Patria cita!
|
”
|
