Artorn


La tèra a deurm sota un pesant fardel,
dòp ij di fatigos dij meis d’istà.
A l’ha fiocà sta neuit e a fiocherà
forse ’d cò ancheui, tant a l’è gris ël cel.

Ël Chaberton a l’ha butà un mantel
da rè dla faula; ’l bòsch e l’è anbrilantà,
ma ij cit busson smìo d’òche quacionà,
sesì dal freid sota la fiòca e ’l gel.

L’è coatà ’l fòss e as vèd pi nen la stra,
né ’l verzolin dël gran che già a nassìa,
e ’d cò la Dòira a smija pi smairìa

tra ’l bianch dle rive. Su, ant ij borgh sotrà,
arpòso j’òmo ansema a j’animai,
unì ant la stala coma an sël travaj.

Da «Paisagi ’d Val Susa» 1949