Valerio Rollone/Còsimo

Còsimo

Ant l’arcòrd car ëd n’amis che Nosgnor a l’ha avù la bontà ’d buté ’nt nòstra vita për fela pì sgnora, pì pressiosa, pì consapèivola dël valor ëd l’esistensa; ant la solidarietà ch’a l’ha gropame con mè frel Gian e diversi cambrada an costa esperiensa così strasordinaria përché tant profonda e sotvos, vivùa pì con ël cheur che con le man, pì con l’emossion che con l’assion; ant l’ambrass a na famija adoss e cun-a ’d na grinor fòrta e dossa, angagià ’nt la preuva e fidanta ant la Bontà anfinìa ’d Chi a l’é montà sla cros për calesse ’nt ij dolor ëd l’òm; ant la complicità ’d tuti coj ch’a l’han conossulo e a-i basta lòn për capì.

A l’han pijà feu ij geranio e la campagna
larga coma l’asur ch’a la sovrasta
Cosimo, a spompa ’d vita a mira d’euj.
Mar aramà la melia e ’l ris al vent
vos ëd na veuja ’d vòl ch’a buta j’ale
fin-a al frisson d’argent ëd le gabere1
a la fisa dj’arbrere gonfie d’ombra
a la sombra freschëssa che le rive
a scavo ant la ciairëssa meridian-a
fra prospetive d’erbo e stròfe d’eva.
E a canta l’eva pian coma it cantave
ti con toa vos e a rij con col tò rije
ch’a l’avìa soa adoss ant le prairìe
anciarmeuse fiorìe ’d tò pensé.
Toa percession neuiteja an conossìa
l’ànima ’me la lus la parpajòla.
Ah, la viòla ’d dolor ch’at dës-ciodìa
tra parpèila e ciafela, stèila nissa
onda dëstissa su n’abim dëstiss,
ël lament ëd na tórtola ferìa
ch’ampinìa la pian-a ’d sò magon
e ’ respir e la ment ëd chi a sentìa!
Ma a la cara dla bin ch’at anvlupava
it cantave canson d’amor e ’d sol
e ’n sacabol2 d’amel a ’lvava ’l cel,
l’ànima vegetal, ël sangh, la sava
e la ment e ’l respir ëd chi a scotava
e a rija con ti dle stòrie dròle
paròle colorà ch’a coloravo
col tò candi linseul, na festa ’d fior.
E sì ’d fior a në spompa la campagna,
milèn-e ’d fior, arlichie vive ’d sol,
segn ëd pontegiatura arconossenta
pianà dla dansa che l’istà a ricama
dal fià dla pian-a al cheur ëd la montagna.
A l’é stàit là che torna i l’hai trovate,
pì su che la boschin-a e la pastura,
mach pera sota ij pé, mach cel dëdzora,
doi ses e stantesinch, Palon ëd Resy
(quand che con Gian, lì dnans i dësniciavo
trames a ’n fiòch ëd nìvole ’l Cervin,
arcòrd, nòstra mistà dla bin parfonda,
l’òja grinosa ch’a n’aramba a l’Àut
con un sàut ëd roché scurpì ant ël vent.)
Doa lë spalior ëd l’ancarnà dla fiòca
a l’era col dla front ch’i l’hai basate,
fior ëd corniòla, polpa d’asinel,
che na cros ëd tërliss as vemp ëd Cel
e a buta andrinta ’n gramissel ëd pas,
an col silensi viv i l’hai sentute
Còsimo, an col laudari ’d crëste mute,
presensa sclinta, tënra, arbiciolùa,
corent ëd gòj, fërfaje d’arcansiel.
A l’é stàit bel e i l’hai travers a ti
parlaje a l’Infinì serenament.

1) Gabere: filagn ëd gabe (Salix alba) 2) Sacabol: tërmolon, socrolé