Teresio Rovere/Invern

Artorn

---

Invern

Son le giornà d’invern piovose e scure
che a riciamo a la ment le veje stòrie,
e le faule dle streghe e le memòrie
pì bele dël passà, lontane e pure.

As sente travers a l’aria ùmida e trista
come un përfum sperdù d’ violëtte e d’ reuse...
Le fòsse, sot la fiòca, as smio pi creuse,
e ’n cel ël gris a massa l’ametista.

J’erbo a fan pena. A l’han pi nen na feuja;
a strenz ël cheur a vëddje patanù
ant l’aria freida, con i brass stendù
parèj d’ n’invocassion. La tèra speuja

a l’è la mama bona che a prepara
ant sò segret ël pan, regal etern,
mentre, a la sosta ’nt lë sciopé dl’invern,
sentoma ’l bòsch che d’ sora al feu ciaciara.

Fòra, an campagna, a smìa ch’a piora ’l rol;
con chiel, tute le piante dëspujà
a ciamo, a crijo, a prego disperà
ant sò linguagi: dene un rag ëd sol.
Da «Armanach piemontèis» 1931