Teresio Rovere/Aniversari

ANIVERSARI 1900~21~IX~1931

A Ninin e Maria

Trista memoria, Stember dël neuvsent,
prim dì d’autunn pien ëd côlôr ëd fruta,
ancôra dop tant temp a seufr e a sent
me cheur côla giôrnà për mi tant bruta.

Mama, vôrrïa scrivte una canssôn
côla che a viv an mi, che l’hai mai scrit,
dite la sempre pura mia afessiôn,
parlete ancôra côma fussa un cit;

parlete pian, côntete i me tôrment
che ti sôla ’t pôdrïe cônfôrté,
carëssa ’d mama a pasia i sentiment,
parola ’d mama anvita a perdôné.

Pochi dì... poche neuit... Una carëssa
ùltima, côn ’d man caôde ’d frev e ’d mal...
«Ciaô gioia», ùltim salut côn tenerëssa...
peui ël deliri e l’agônìa fatal...

Povre sôrele trasfôrmà ’n mamiñe,
pover papà, ’n mes al dôlôr tant fort,
oh, l’hai prôvaje prest, mi, le ruviñe,
la tragedia ’d l’assenssa e ’l freid ’d la mort.

A j’è pi nen tôa tômba, o povra mama,
ma j’è ’nt l’aria ël lament d’un arsigneul,
ma an mi l’è sempre viva la tôa fiama,
la tômba ’d mama a l’è ’nt ël cheur dël fieul.

E ti ’t vive, memoria ’d le memorie,
spirit e sangh, amôr e devôssiôn,
dzôra ’d le crôs ëd marmô, inutii borie,
aôta dë dlà d’i dubi e dle passiôn.

Quand pi la vita am grôpa, e a massa an mi
côla veña ’d canssôn che ti ’t l’has dame,
o mama, o mama, i tôrnô sempre a ti,
e ’l to pensè am desvïa ’d neuve fiame.

Quand le tempeste e i crussi am piegô e a smija
che a sïa neir ël cel e veuid ël cheur,
l’è ancôr la tôa memoria, o mama mia
che am dà la forssa a cômbate ogni maleur.

E seugnô che t’ëm teñe ancôr për man
ant le crôsiere për pareme ël mal,
e seugnô che t’ëm taje ancôra ël pan
ant la scudela un lôntan dì ’d Natal...

O mama, che ’t l’has nen cônssù mia spôsa,
o mama, che vorrïa avei davsin,
côsì sentrïa menô fatigôsa
la bataja ’d la vita e dël destin;

côme anlôra ogni seira mi ’t salutô
«o mama, ciaô, deurm bin», e lôngh la neuit
quand che tut a l’è pasi, tut l’è ciutô,
côme côl dì mi sentô ancôra ël veuid...

Ogn’ann, a Stèmber, sôta tôa figura,
j’ùltime reuse at pôrto me tribut,
côl dì l’anima mïa as sent pi pura,
e la parola am seurt côme un sangiut.

La Magna d’or, la môstra che at piasìa,
l’ha batù l’ôra trista ’d la tôa mort,
jë vnirà un dì che a batrà ’d co la mïa,
fa, mama, che côl dì mi sïa fort.

E quand côla che tut a piega e a scianta
am sarerà ’nt i ripôsant so brass,
o mama bela, o mïa mama santa,
mi lô sentô, lô sentô, it tôrnerass.

27 settembre 1931
Da «Armanach piemontèis» 1932