Artorn


An tuti ij viagi
a-i é na stassion
ma 'l treno dj'ani
a traversa ij crussi
e cor apress ai seugn
sensa fërmesse.

Ansima s j'arcòrd
i pòso 'l bochet
e bagno la piuma
ant l'ùltim dolor
për scrivi 'n pensé
ch'am brusa le vene.

L'é mach vrità
ël tesòr ch'i serco
a randa dij vers
quandi sto silensi
am visca 'l sangh
ëd perdùe ilusion.