Sergio Bellino/S'it savèisse le vos

S'it savèisse le vos

S'it savèisse le vos che mi sento
'nt la boschin-a 'd gasìe e sambù,
cand j'arbuf dla tempesta a scarpento
nivoren-e nuitere dë vlù!

Son sospir e sangiut e lament
ëd le flaje ch'a fan la complenta
a la pas ëd la neuitche 'nt ël vent
l'é dësfasse lassand la tormenta.

Son le vos ëd le strìe ch'a struso
litanìe pagan-e e blasfeme,
o l'uché dij sarvan ch'a s'amuso
a sburdime o armanch a frapeme.

S'a va bin a l'é mach fantasìa
lòn ch,'i sento ant lë scur pì profond;
ma s'armus-cia, as confond, la babija
tant ch'i chërdo 'd parlé con l'àutr mond.

E parèj, sot ke verse dla pueu a,
ant l'ambrass ëd la tèra co 'l cél,
i fas mìa la gòj tuta neuva
d'un pasqué con ij Vej... S'a l'é bel!