Salve Valtingòjer/Lerme arvivante da nen suvé

Lerme arvivante da nen suvé

“Fija, fija mia, mia masnà
che ant la primavera dla toa vita
ant un nen e quasi da stermà
it l’has lassà sto mond, pòvra cita,
parèj, dun-a, sensa na rason
che ant la mia citëssa i comprenda.

Aidé, mè passaròt, che magon:
gnun ch’am giuta ché ‘l motiv i antenda.

Ti ch’it ses lassù davzin a Dè,
ch’it peule, miraco, fin-a vëddLo,
disje ch’umilment i-j ciam përché

Sò mej regal i l’hai dovuje cedlo.”
“Pasia tò cheur, tò sagrin papà!
D’antlora che la Stòria a l’é scrita
mi i j’era a ti mach amprëstà:
ël destin a l’ha livrà soa drita.

La rason, Sò giust motiv, a-i é,
anche s’a l’é dura për ti chërdlo,
ma s’it l’avras an Nosgnor la fe,
quandi che ‘l mond it saras për perdlo
quand che ‘l tò percors a sarà finì,
tut at sarà pì ciair: ògni vicenda.

A spetete, papà, i-i sarai mi
për mnete a Dè, che la pas at renda.