Rino Serra/Prima

Prima

Pròpi ancheuj ’l përfum
Dla prima
L’é intrame ’nt ël nas
D’amprovis;
D’amprovis mila odor
Dla natura...
Son s-ciopà
Tuti ansema për l’aria,
Mach jer sèira ’l magon
Dl’invern
Am girava tranquil
An slë stòmi;
Ma già ancheuj
L’é n’àutr di
L’é n’àutr cel
L’é sentor ’d na còsa
Sì bela
Che pa gnanca
I të riesse a descrive.
An sël cel
Cavalon fàit ëd nìvole
A galòpo
Dal mont a la pian-a,
A s’antrapo a la corent
Dla colin-a
Për sbocé
Coma reusa ’nt ël magg:
Prima ’d sèira
Forse anche la pieuva
Sbrincerà ’l quatr piante
An giardin.
Sì la prima
Ai pé dle montagne
Quand dësgela
Anche l’ùltima fiòca
L’é un rincorse
Ëd mila torent,
L’é ’n përfum
Ëd violëtte, ëd mughèt,
Ël picant su ’nt ël cel
Fà babòja
E at dis...
Che la vita a l’é bela!