Rino Serra/La mìa sèiea

La mìa sèira

Ël di a l’é stàit pien ëd losnà;
Ma adess le stèile a vniran,
Le mute stèile...Ant ij camp là
Le ran-e ‘n gre-gre lor a fan.
Dle arbre le feuje tramblante
Na gòj bin legera a san dejla.
Ant ël di jë s-ciòp! Losnà tante!
Ma che pas, la sèira!

Le stèile a devo durbisse àor
Ant ël cel così tënner e viv.
Là, vzin a ranëtte ‘d bon-umor,
Sangiuta nojos ëdcò ‘n ri.
Ëd col somber arbeuj pròpi tut,
Ëd l’aspra tormenta ch’a mèira,
A-i resta pa mach un sangiut
Ant l’umida sèira.

L’é cola ‘nfinìa tempesta
Finìa ‘nt un rì cantarin.
Dle lòsne fragij a-j resta
Nivole ‘d porpora e òr fin.
O dolor fatigà su arpòsa!
La nivola dël di, la pì nèira
L’é cola ch’i vëddo pì reusa
Ant l’umida sèira.

Ëd róndole ‘d vòj dzà e dlà!
Crij ant l’aria seren-a a j’era!
La fam ëd la pòvra giornà
A slonga la sin-a ciarlera.
Cola part, la pi cita , ij ni
N’i-é pa gnun che ‘ntera a l’arsèiva.
Gnanca mi e che vòj, che crij
Mia limpida sèira!

Don don...don don...e am dis deurm!
Lor am canto, deurm! Ciosion-o,
Deurm lor a van bësbijand, deurm!
Là, dë scur asurà, vos nossente...
Canson ëd la cun-a smija ‘d sente,
Ch’am fan artorné com i j’era...
Sentìo mia mare...peui gnente...
Sël fé ‘d la sèira.

G. Pascoli.