Rino Serra/Garcia Lorca/056
Meditassion sota la pieuva modifiché
(tochetin) A José Mora
La pieuva a l’ha basà ‘l giardin provinsal
An lassand emussionante cadense sle feuje.
Ël përfum seren ëd la tèra mujà
A inonda ‘l cheur ëd tristëssa lontan-a.
Së s-cianco nìvole grise ‘nt ël mut orissont
Ëdzor l’eva ‘ndurmìa dl’adoss, le stisse
A rubato àussand ciàire perle dë s-ciuma.
Culèss ch’a dëstissa ‘l tërmolé dj’onde.
La pen-a dla sèira a agita mia sèira.
Ël giardin l’é ‘mpinisse ‘d tënrëssa nojosa.
Tut ël mè seufre a l’ha da perd-se, Dio mè,
Coma ch’as perd ël doss son ëd le frasche?
Tut l’arson dë stèile ch’i ten-o ‘nt l’ànima
A sarà lus ch’am giuterà a combate con mia forma?
E l’ànima vera ‘s dësvijerà ‘nt la mòrt?
E lòn che adess-sì pensoma a lo traonderà l’ombra?
Oh tranquilità dël giardin sot la pieuva!
Tut ël paesagi pur a trasforma mè cheur,
Ant un rumor d’idèje umij e arnose
Ch’a buta ‘n mie ventraje ‘n bati ‘d colombe.
A s’àussa ‘l sol.
Ël giardin a sagna giàun.
Ëdzor l’ambient a-i é na pen-a ch’a sòfoca,
I sent lë splin ëd mia infansia pòch tranquila,
Mia ilussion d’esse grand ant l’amor, j’ore
Passà coma costa a beichè la pieuva
Con tristëssa.
Scufiòt ross
Andasìa për ël senté…
As na van mie stòrie, ancheuj medito, confus,
Ëdnans a l’adoss tërbola ch’an nass da l’amor.
Tut ël mè sofrì a l’ha da perd-se, Dio mè,
Coma ch’as perd ël doss son ëd le frasche?
A torna a pieuve.
Ël vent a arpòrta j’ombre.
3 gené 1919