Rino Serra/Garcia Lorca/045

Poesìe 'd Garcia Lorca

ORA STEILÀ

Ël silensi riond ëd la neuit
Ëdzor ël pentagrama
Dl’infinì.

Mi i vad patan për la stra,
Mur ëd vers
Përdù.
Ël nèir, tut forà
Dal canté dël gril,
A l’ha sto culèss,
Mòrt
Dël son.
Sta lus musical
Ch’a sent
Lë spirit.

Sti schéletri ‘d mila farfale
A deurmo ‘n mè recint.

A-i é na gioventura ‘d bise fòle
Dzor dël fium.

La stra.

A pudrà mai
Toa lansa
Ferì l’orissont.
La montagna
L’é në scu
Ch’a-j fà da vardia.
Seugna nen ël sangh ëd la lun-a
E arpòsa.
Tutun, lassa o stra,
Che ij mè pé
A sento la carëssa dla rosà.

Andvin enòrme!
It conosseras j’ànime
Dal debol tatuagi
Ch’a dësmentio su toa schin-a?
Se it ses Flammarion
Ëd le pianà,
Coma ‘t deuve vorej bin
A j’aso ch’a passo
Carëssand con ùmil tenerëssa
Toa carn ësquarsà!
Mach lor a medito doa a peul
Rivé toa enòrme lansa.
Mach lor, ch’a son
Ij Buda dla fàuna,
Cand vej e ferì a decifro
Tò lìber sensa paròle.

Quanta malincònìa
It ten-e tra le ca
Dël vilagi!
Coma l’é ciàira
Toa virtù! It sopòrte
Quatr chèr andurmì,
Doe gasìe,
E ‘n poss ëd tanti ani fa
Ch’a l’ha pì nen d’eva.

Virand ël mond
It troveras pa obergi.
Sensa campòsanto
Né sudari,
Né l’aria dl’amor arnovà
Toa sostansa.

Tutun seurt dai camp
E ‘nt la nèira distansa
Dl’etern, s’it antaje
L’ombra con toa bianca
Lima, o stra!
It passeras ën sël pont
Ëd santa Ciàira!

1920