Rino Serra/Garcia Lorca/016

Poesìe 'd Garcia Lorca

ËL DIAMANT

Ël diamant ëd na stèila
A l’ha s-ciapà ‘l fond dël cel,
Osel ëd lus ch’a veul
Ëscapé da l’univers
E a scapa dal grand ni
Doa a l’era përsoné
Sensa savej ch’a l’avìa tacà
Na caden-a al col.

Cassador nen uman
A van a cassa dë stèile,
Cign d’argent massis
Ant l’eva dël silensi.

J’arbre cite a recito
Sò abecedari; a l’é ‘l magister
N’arbra veja ch’a bogia
Pasia ij sò brass mòrt.
Àora ‘n sla montagna leugna
A giugheran a carte
Tui ij mòrt. L’é così arnosa
La vita ‘nt ël simiteri!

Ran-a comensa a canté!
Gril, seurt da tò përtus!
Fé un bòsch arsonant
Con vòstri flàut. Mi i vòlo
Vers mia ca sagrinà.

A s’agito ‘n mè servel
Doe colombe campagnin-e
Ant l’orissont, lontan!
A së spërfonda ‘l di ch’a cala,
Teribil machina idraulica dël temp

Granada, novèmber 1919