Rino Serra/Garcia Lorca/011
PIEUVA
modifichéLa pieuva a l’ha un vagh segret ëd tenerëssa
Na sèrta ‘ndurmìa rassegnà e amabil,
N’ùmil musica ‘s dësvija con chila
E a fà vibré l’ànima ‘ndurmìa dël paesagi.
A l’é un basin asur ch’arseiv la tèra,
Ël mit primari ch’as realisa.
Ël contat frèid ëd cel e tèra vej
Con na tranquilità ‘d sèire durèivol.
L’é l’alba dla fruta. Cola ch’an pòrta le fior
E a n’onz dë spirit sant dij mar.
Cola ch’a spantìa vita dzor dël sëmnà
E ‘nt l’ànima tristëssa ‘d lòn ch’i savoma pa.
La nostalgìa teribil ëd na vita përdùa,
Ël fatal sentiment d’esse nà tard,
O l’ilusion sagrinà d’un doman impossibil
Con l’agitassion avzin-a dël color ëd la carn.
L’amor as dësvija ‘nt ël gris ëd sò ritm,
Nòstr cel interior a l’ha un trionf ëd sangh,
Tutun nòstr bon pensé as cambia ‘n tristëssa
Ant ël beiché le gosse mòrte an sij cristaj.
E a son le gosse: euj d’infinì ch’a bèico
Al bianch anfinì ch’a l’é servìe da mare.
Minca gossa ‘d pieuva a trambla ‘n sël cristal tërbol
E a lassa ferìe divin-e ‘d diamant.
A son poeta ‘d l’eva ch’a l’han vist e medito
Lòn che la furfa dij fium a sà pa.
Oh pieuva silensiosa, sensa tormenta né vent,
Pieuva meusia e seren-a ‘d ciòche e lus dossa,
Pieuva brava e pacifica ch’it ses la vera pieuva,
Cand amorosa e arnosa dzor le còse ‘t cale!
Oh pieuva Fransëscan-a ch’it pòrte a minca gòssa
Ànime ‘d fontan-e ciàire e umij sorgiss!
Cand ëdzor dij camp it cale meusia
Le reuse ‘d mè pét con ij tò son it duverti.
Ël cant primari ch’it dise al silensi
E la stòria sonora ch’it conte a le ramaje
A-j comenta piorand mè cheur desert
Ant un nèir e përfond pentagrama sensa ciav.
Mia ànima a l’ha la tristëssa ‘d la pieuva seren-a,
Tristëssa rassegnà ‘d còsa pa realisabil,
I l’hai a l’orissont un astr anvisch
E ‘l cheur a m’ampediss d’andé a vëdlo.
Oh pieuva silensiosa che j’erbo a-j veulo bin
It ses ëdzora al pian, dosseur emossionanta
Dà a l’ànima le mideme nebie e arsonanse
Ch’it lasse ‘nt l’ànima ‘ndurmìa dël paesagi!
Granada, gené dël 1919